Als de wind in de maat
Van de toevalsmuziek
Meehuilt, over de lege fabriek
Weet ik ineens weer hoe dat gaat
Kale takken zwaaien hard
Door de lege regenlucht
De voorbije levensklucht
Trekt traag door mijn hart
Eens zal die pijn
Die nooit meer voorbijgaat, die nooit meer verdwijnt
Zelfs niet meer de mijne zijn
Ooit zal wat ik hier, nu, voel
Dat wat in grimmige stilte kwijnt
Niet meer zijn wat ik bedoel
Dat maakt niet uit,
jij snapt het toch niet.