Tegenlichtse duinenranden
Steken tegen strijklicht af
Als ik met het heft in handen
Kijk naar hoe ik om jou gaf
Ik vind daar geen fout maar toch
– blijkt uit jouw zinloos zelfbedrog
dat vast zijn zin toch heeft –
Moet daar iets zijn misgegaan
Dat tergend aan mijn handen kleeft
Als ongeronnen bloed –
en ik kijk in de zonnegloed
die eindeloos de einder nadert –
Weet niet wat ik daarmee moet
En mag het jou niet vragen.
Nieuwe Vide, dak.
Haarlem huilt, niet onterecht
Omdat, daar langs haar singel
Pleit verkeerd om is beslecht
Mis eind van een oud gevecht
Stad die heeft verloren
Eens te meer leert dat alweer
– waar een zwarte wimpel droef langs
een der lange vaarten hangt
en in kerken wordt gezwegen –
Dat, in tijd van peilloos zeer
– als, massaal, men zich verenigt
en zo kleinnood toch nog lenigt
het zit mee, al zit het tegen –
Uit een onverwachter onrecht
Haarlem helend wordt herboren.
Bij de dood, van Renz Knipper, Douwe van Kooten en Ben Hannenberg.
Helm en hakbijl
Krachtig, stoer
Reiken niet,
Tot in de hemel
Waar dat vuur zich
Zonder pijl
Onverwacht, maar met rumoer
Over stomverbaasden giet
Rouwt een stad
Mijn stad, halfstok
Alles dat ik hier, ooit, had
Altijd weer beschermd door jullie
Dat mag dan pathetisch heten
Ik verdraag dat dom gezemel.
Lugosi’s, Haarlem.
Bij de dood, van Renz Knipper, Douwe van Kooten en Ben Hannenberg.
Ik snap niet waarom je weg moet
Wat in jou verplicht tot plaatpoets
Smoezen die je echt niet hoeft
Voelen, hangend, weer als stootvoets
En ik denk, terwijl ik verder treed,
Verbeten, altijd, alsmaar, weer aan jou
Gek misschien, maar ik kan weinig helpen
Dat ik zoveel van je hou
Dus zwerft hier mijn ziel
– Ja heel gek, want onverloren –
Door een tijd die niet beviel
Ja, heel vreemd, want toch geboren
– Eigen kar, dus enig wiel –
Doe mij één nieuw ochtendgloren.
Lugosi’s, Haarlem.
Als ik, in dromend land
Plots door jouw vlam verrast
Tegen jouw waterval in
Door jou ben overklast
Voel ik mijn morgen
Verberg ik mijn zorgen
En denk ik aan jou, terwijl
Ik dat niet moet doen
Ik smeek, om jouw zoen.
Lugosi’s, Haarlem.
Ze zeggen dat ze gekker zijn dan
Dom gedoe van binnen
Maar ik kan, buiten wat zij zeggen
Weinig geks verzinnen
Bedenken is misschien ook wel
Wat ik het slechtste doe
Ik voer graag wat uit
Niet liever lui, maar moe
Vandaag ben ik dat al, ervan
Dus ga ik fijn naar bed toe.
Amsterdam-Haarlem.
Sloop, keihard, mijn muze-middag
Smoor die in je Balkan-drein
Trekharmoniceuze pijn
Dramverkramp mijn kalme bid-dag
Ik zal niet ageren
Niet in worsteling verkeren
Niet gaan vechten tegen bierkaai
Ambieer geen ommezwaai
Maar, als jij wordt uitgezet
Zal ik blijven klappen
Juich ik van de lentepret
En ga ik lekker stappen
Eindelijk weer vrij.
Terras van Café de Roemer, Botermarkt, Haarlem.
Als, in twintig verzen
Hemelsblauw zich kan ontvouwen
Moet dat toch ook korter kunnen
Zou ik hier niet hoeven rouwen
Om een breder wereldbeeld
Waar de toorn der Perzen
Sluimert in Sumerisch slinks
Herbewapent zich het links
Dat star volhardt in onvertrouwen
Uit gebrek niet langer steelt
Maar maar zelf verzint
Analoog het voorbeeld
Slecht betoogde spookteelt
Weven dat geen garen spint.
Terras van Café de Roemer, Botermarkt, Haarlem.
Van rechtstandig klappervlucht
Blijft, erna, verplaatste lucht
Nauwelijks merkbaar over
Alle voren tussen steen
Krijgen jou vanzelf langsheen
Kaalgepikt, ontvoerd
In een laat roodgouden tover
Wil ik leven in wat scheen
Taalverstrikt, ontroerd.
Terras van Café de Roemer, Botermarkt, Haarlem.
Gouden randen glanzen hangend
Om een stille middag heen
In een tijdloos beeld gestold
Werk ik door mijn grenzen heen
In mijn tred mijn leven prangend
Eeuwig naar balans verlangend
Dwars door veins en valsheid heen
Wordt met mij niet meer gesold
Val ik rollend door mijn tijd heen
Met mijn hoed de wereld vangend.
‘WS O’Brian & Sons’, Tempeliersstraat, Haarlem.