Auteur: Michiel van Reenen

Het rammelt van de misperceptie
en van misbruik en projectie
Gaat ‘m niet hard worden
heb teveel, op smakelijker borden.

Maak mij liever niet geliefd
dan dat ik mij verloochen

De regen in dit leven
valt bij bakken, maar maar even

Je moet het zwart bekijken
om de kleuren te verrijken

dat dat donderwolken weghelpt
en het bloeden van de schok stelpt

moet niet worden doorgebriefd:
dat voel je aan je eksterogen.

Wat rent schielijk over hei
als deel van grote golf?
Wat maakt sommigen heel blij
en anderen heel boos?
Wat is al een poos
waar geen schapenboer voor koos?
Wat gaat niettemin niet weg,
wordt alleen maar meer
maar verheugt toch velen zeer?
Het is prijs én pest én pech:
de vastgestelde wolf.

Heel de wereld doet “Tutututu!!!”,
maar ik doe “Pot, pot, pot…”
Ik open daags de ramen
andermans deur stijf op slot

Zal het weer wel wezen.
Moet haast de herfst wel zijn.
Heb ik zelf geen last van:
ik vind herfst heel fíjn.

Als ik beter weten weet
dan ga ik jou dat melden
maar da’s tegen beter weten in
en da’s dus zelden.

Dus ben ik gevaarlijk boos
want er is van alles loos
met de praat van onverlaten.
Rede, rede, wrede rede
waarom heeft gij ons verlaten?

Voor op de intensive care.