Tussen waterval en branding
kijk ik naar de zachte landing
van een pak toeristen, in de schijn
van zon en sekt, dichterbij ellende
dan ik doorgaans ben, en
luister ik naar golven, onder
welke, weet ik, veel bedolven
wordt – ook sektarisch rotgedonder.
Biertuin, Amara Wing Resort Comfort Hotel, Kemer, Turkije.
Als uit muffe donkerholen
opgedoft, verdiepingen
suf nog, maar op hete kolen
naar de karaoke spoeden
delf ik in mijn donker bloeden
van heel diep en onverwacht
liedjes, mooie, om te zingen
een klein meisje klapt heel zacht.
Had ik nooit gedacht.
Biertuin, Amara Wing Resort Comfort Hotel, Kemer, Turkije.
De muezzin, die zin heeft in
verloren gaand gebed
heeft in zijn oproep zo veel pret
dat hij de grote bijkans lallend neerzet
De branding die, onhoorbaar, kabbelt, niet beukt
zorgt voor zachte landing
maar ergens in de tuinhoek wordt, woest
een kleine kat, krijsend, keihard geneukt.
Biertuin, Amara Wing Resort Comfort Hotel, Kemer, Turkije.
Misschien is mijn stad hier
op afstand, wel mooier nog
list en bedrog waren toch
al nooit vreemd, vier
ik verten van elders, zoals op vakantie
dan valt mij, niet louter in laatste instantie
onvermijdelijk stadsbeeld in, van horizon, maar Haarlems dus
met kerken en die toren, van die dingen die er horen
zonder heimwee zicht op Haarlem, soort van vreugdekus.
1310, Amara Wing Resort Comfort Hotel, Kemer, Turkije.
Maar ik keer heel Holland de achterplecht toe
want ik ben verraad en gevecht zo moe
dus ik vervlieg er vandoor.
En wat u ook doet, als u mij vindt
weet waar u dan, als u eraan, begint
val mij niet lastig nou, hoor.
Mede geïnspireerd door ‘Noorse Tango’ van
De falende concepten die zich mengen in mijn mail
schreeuwen hard om aandacht en het zijn er ook zoveel
toch laat ik mij door al die geldverslinderij niet kisten
laat het in de afvalbak maar lekker verder gisten
Ik ga fijn iets anders doen, gewoon omdat het kan
en ook omdat het zijn moet, waar het thuishoort, in het plan.
Ik ga mij gedichten schrijven
omdat dat dan kan
staren naar de wand en kijven
naar het middelnoorden
(waar de winter vriest, door boorden
hemd en borstrok heen)
Ik word eindelijk een man
want ik ga nergens heen.
intussen, als alles vergeet
wat het is
en zelfs de televisiekwis
niet meer wordt uitgezonden
schenk ik mij iets stevigs in
en bijt, niet lik, mijn wonden.
Dus als je rug gebroken is
net als de boel herloken is
omdat de zon toch, onverwacht
de boel begraaft in stralenpracht
en bloed weer doet ontkoken
dan denk je maar (dat denk je maar)
eens niet aan haar, maar
helemaal niet, dat je dat
dus helder ziet.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Je doet dat wel leuk, zo’n
conceptje beginnen
maar dat is precies wat het blijft
geen moet dat beklijft
zeg ik hoor, als bom
van de Krater.
Maar och, wie ben ik
en wat doe ik, erom
dat blijkt vanzelf nog wel,
later.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Na instore debuutshow bij ‘Sounds’ door, maar voor eerste