Waaiert een ping weg
op mijn rivier
van mijn bel, want ik fiets
op glad ijs
van hier, de waagschaal
naar het gemaal
kaatst-ie ronduit
op mijn rijs
tot het kraakt
(voorbij de haven)
snel eraf, naar huis,
mij laven
aan de warmte
pluis
Over ooit echt, toen het Spaarne dichtlag. 1992, meen ik.
Niet zelden is in misgesis
teveel te snel gesmoord
en
minne mannetjes, mal van verlangen
ooit gewaardeerd aan muren te hangen
hebben teveel voor kiem al vermoord.
Dat is uw land en u woont er zelf
dus u hebt het ook zelf zo gemaakt.
Wie wegtrok heeft, veel slechter
daarnaast ook verzaakt.
Ik geloof niet dat ik slis
wel dat ik terecht wat trechter.
De wind heeft mijn tuinstoel
verplaatst, voor het raam
de vogels verfluiten zichzelf
naar voornaam
en nergens zie ik pegels
(wel hippende eksters, rondzoekend op
pastelgroene stoeptegels)
nergens, ook
rook op het grijze gewelf
fluitketels wel, maar dan van kook
als u begrijpt, wat ik bedoel.