Maand: augustus 2018

Hier in de stromende regen
klinken auto-alarmen als krekels
de rekels
die uw en mijn rust snood verstoren
denken dat wij ze niet zullen horen
ze hebben gelijk en je doet er niks tegen

nergens is enig erbarmen.

Hier, waar de herfst komt
de eikels niet vallen
en niets mijn plezier
heden nog komt vergallen

zie ik een dier
en zwaai ik ernaar
dat vindt het raar
, geloof ik dat het gromt.

Ik hoor hier eikels vallen
daarvan ben ik niet verbaasd
klanken die de boel verknallen
daar is gras voor weggegraasd

Ik zal mij echt nooit meer richten
naar de onzin, van een ander
dan maar onmin, altijd schrander
der dan zwichten.

Amsterdamse Bostheater

Het regent
vluchtelingen
en ik durf niet meer te zingen
van hoe of dat kwam

dat we zelf de boel leegstalen
alle waarde weg, naar huis
en haard versleepten

geen haar ging dat ooit betalen
toen niet, nu niet, nooit
dus dan komen ze het halen

zijn we nog niet uitgedooid
blijven we maar falen
eindigen we toch berooid

en wat wij verscheepten
zal, helaas niet per abuis
en in mengelmoes aan talen

middenop de Dam
ons gelynchte lijk omringen
want zo gaan die dingen
althans, overwegend.

Hoe gehorig is een wolkenkrabber?
Je vraagt het je toch af.
De anonimiteit van steden
lijkt veel beter dan het heden
maar is tegelijk een graf.

Laatste rustplaats voor beweging
voor waar idealen kolken
zo is, ongeacht de wolken
er hooguit nog de verpleging
maar geen lucht, voor wild gezwabber.

Toch kan ik niet wachten.

Over mooie achterkant
gaat zelden het gelijk
Dat veroorzaakt wereldbrand
en onvree tegelijk

Dat is jammer want de stand
der dingen kon veel beter
en de rondheid van jouw kont
maakt de wereld beter heter.

Er komt niets zinnigs uit
niet dat ik dat verwachtte
de hom schiet zelden kuit
waar de wereld hem verachtte

En ’s avonds in het bos
waar de wilde dieren zijn
rammelt stil de sleutelklos
die houdt de focus rein.

Niet dat dat is wat je wilt
da’s chaos en verwarring
niet, als je het niet verwacht
halsstarrige verstarring.