Exorbitante plantengroei
Kruipt tegen het raam omhoog
Aan de wolken te zien blijft het niet lang meer droog
De moesson komt, tijd voor bloei
De maan blinkt waaiend aan de hemel
Trillend houdt hij zijn positie
Gloort hij over mijn ambitie
(een verhaal van naald en kemel)
Hier zal ik, gekoesterd in hout en beton
Jong geworden zijn
Weidsheid rust waar wijsheid begon
Maar ten bate van de opwaartse lijn
Verlaat ik als vlinder mijn toffe cocon
Mijn Schalkwijk, het moet maar eens over zijn.
’s Morgens in de vroegte na ‘Dead Poets Society’ in de Brinkmann – wat een film.