Ergens begon dit onvertrouwen
waar jouw denken zwenken deed
Ik zou in graniet uithouwen
waar ik dat beginpunt weet
Jij staart naar, weet ik, daar
je grauwe collectie skeletten in kasten
daar kun je je op verlaten, maar
zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.
En ik heb mijn rekening betaald.
Regen – wat een zegen
(voor de plantjes, niet voor mij)
herfst in de zomer
(heel romantisch, voor een dromer
maar ik kan er nu niet tegen
want gestrand en dus onblij)
Kop op, de zon komt
als je dat niet wilt
hitte bomt
als ’t hart verkilt
zo was het altijd en
je leeft, nog steeds
staak dus uw lijden
en dans tussen druppels
reeds.
Dient niet maar schopt
Trapt graag naar onder
Elleboogt, klopt
En waant zich een wonder
Verheerlijkt de onzin
Maar vindt louter onmin
want altijd al geestesdood:
mijn infame klasgenoot.
Kaakklap op bekkig
beteuterde kin
onbesuisd sippig
impertinent min
zo dringt mijn buur
zich de supermarkt in
en het park en het bos
en het strand op, want zin
en het ergste, ongeacht het uur
niet zomaar naar, maar ongewoon zuur
is dat ik gewis maar ongaarne erken
dat ik precies hetzelfde ben.
Je zou me die kogel verkopen.
Dit volk is te dom om te fietsen en lopen
en ook om te poepen, of zinnigs te roepen
We zouden ons oma aan beulen verkopen
Hoezo is ons leven gegeven?
Maar ik ben er wel zelf een,
dus blijf ernaar streven.
Niets is nog meer heilig:
heb een goed weekend en hou je veilig.
Maar blijf thuis, malloten!
Vanochtend was het heiig
en ook wat zacht, van ruisen
zou geweldig zijn geweest
ware niet dat bruisen
die onverlate medemens
met hond, te hier, te luid
ik kom hier voor mijn rust
blijf weg bij mijn kust.
Het antwoord dat voor ons ligt
niet willen zien
lijkt veilig en is dat
voorlopig, misschien
Maar dat keert en komt weder
en wreekt zich veel wreder
dan oplossen
als en indien.
Als ophef helpt
gaat alles goed
zelfs als domme ophef doodt
in de maatschappij
ook die van voorbij
werd niet veel slecht
beter, echt
zonder ophef, soms heel groot
ophef moet
want ophef stelpt
maar stop de stroom van onzin,
zelf.
Niet iedere kuch is Corona
maar Covid wel iedere kuch
de maatschappij ontbald
een opgehokte eunuch
Als het kwartje ooit nog valt
van de bietenbrug
juich ik mij verbijsterd na:
“leek me nog zo stug”.
Mijn vader- en mijn moeder-
mijn zuster- en mijn broeder-
mijn nichtjes- en mijn neven-
mijn ooms- en tante-, burenland
Mijn deeltje van de aarde
en de wereld helemaal
verstopte grote waarde
van elke mens, van elke taal
staat ongezien in brand
ik leef, ik schud mijn eigen hand.
Ja, Nevil Shute.
Ik heb nog heel veel pasta
daar past van alles in
en bij en op en over
coronapastazin