Ik ben het knagend paasgevoel
dat in zijn ei zal wachten
totdat het weg kan rennen
om jouw onrust te verkrachten
De haas die weet, wat ieder eet
in zonvergoten stilte
de embryoos die sneven in
de paasverholen kilte
Erger dan de zonde nog
is het echt geloven
dat iemand zich verwaardigd heeft
jou zelf die kool te stoven
dat het goed is wat je doet
omdat het hoort, omdat het moet.
Om de maan te waarschuwen
springen wij over het schip
als de hemel op ramkoers
ons wezen ontvoert
lopen wij snel, in een dip
op een klip
Maar het is een prettige paasdag
hier, en ik
waarschuw de zon
wuif naar de zon
onverstoorbaar vast in baan
hou je vast, ik kom eraan.
Het gaat om belangrijkheid
Niet van jouzelf, maar
van dingen, voor jouw
Bestaan
Niets dat dus uiterlijk
uiterlijk is, gaat
daar een spat van
Daan
En wie waagt, die wint soms
maar niet
als-ie waagt om het wagen
het wagen wint niet
Het wagen wendt immer
tot zinloos verdriet
Blij dat ik rij
ik heb wielen, jij niet.
jaja, zo gaat dat
als verwacht
wat langzaam, wel
weloverdacht
’t is niet minder, maar
zelfs met een Bentley
ben je nie, nog nie, er nie
blijfloos nimmerklaar
werksniewerk. daar.
Bij het tevreden verliezen, van YaYa, als klant.
Komt lente, komt hagel
(huilende wind door
een kaal Tintagel)
Komt zon om je mondhoek
Een lach in de lucht
(alle gedachten
gebouwde kastelen
plannen mislukt
voor elkaar op de vlucht)
Alles wat uitliep
verwaaid in de knop
Maar aan mijn hartshiep
geen bodem, geen stop:
’t Is lente omdat ik dat wil.
Ik hoorde vandaag dat het lente was
Dat is niet waar, want dat duurt nog een weekje
Maar ik zag je vandaag, op straat
en zo keek je
Alsof het vandaag al lente was
Het is nog geen lente vandaag, maar ik weet
dat jij weer zo zult kijken
Als je, over de leegte heen
mij je hand zult reiken
Dan zal het zomer zijn
op straat, en in mijn hart
Vandaag is het geen lente, nog
Maar tering, dat gaat hard.
ik zie een bungelend balletje, wit
vlak boven je tieten
en een nepbontrand, ook wit
dat noem ik genieten
boven jouw prachtige reebruine ogen
prijkt een rode muts
onder jouw rug prijkt, ongelogen
niet meer kwijt, mijn kluts
ik ga, vanavond, maar eens
met de kerstvrouw lopen
dat komt straks, maar eerst ga ik
nog een drankje voor je kopen.
als reltoeristen zich verblijden
door geweld niet meer te mijden
maar het grootoogst aan te gaan
zal geweld, in ander tijden
nog veroordeeld, weggedaan
ons weer vrolijk af gaan leiden
van de zin van ons bestaan
het verspreiden van de mens
maar dan zonder Marokkaan
– dus dat is maar goed ook.
Bij de rellen in het Utrechtse Ondiep.
leuguber, dit
domme gezeur
leuren met laagheid
laag land, ha
wilder dan
scheef steken
speurt de traagheid
breekband na
ik dacht, oorlogstreur
was (hit) vooruber
tsjonge
jonge
jonge
Bij de aanval van Wilders, op Arib, Albayrak en Aboutaleb – en
er hangt een dreingordijn
van grijsgetrokken regen
tegen mijn kozijn
maakt al mijn bewegen
vechten tegen ongeziene zee
klauwende zwemspartel,
meer als idee
dan meutematig waargenomen
grijs, vandaag is dromen.
Eindelijk, herfst.