Auteur: Michiel van Reenen

Steek strijkers in de aarzen van de kikkers in dit land
Dat hopst en springt en maakt zich druk
Dat acht zijn penis kleinst van stuk
Dat is onterend irritant

Dat liberaalt, maar ziet geen fuk
Dat houdt den knevel in de hand
Dat springt geniepigst uit de band
Den mestvaalt op met zulk genuk

Ja, weg met mijn land, zolang ik er binnen
Maar beter van leef dan wie dan ook
Kan ik er geen stommer verzinnen

Ik raak van dit rotoord volstrekt buiten zinnen
Van al haar gemier en gepook van de kook
Maar: dat Marco mofmoordend mag winnen.

Strijk mijn hemd, en breng mijn trui
Eén rum en één kop koffie
Doe wat aan je kloffie
James, en wees wat minder lui

Want voor jou altijd een ander
Oh, en James, haal mij mijn toffels
En verjaag die bende stoffels
Van mijn strand, zo zijn wij schrander

Zeg, en James, de tuin is flink versteend
Die mag nu fluks ontgonnen
Worden, zo je meester meent

Maar ga nu weg en laat mij zonnen
Oh, en James, als jij de auto nog eens leent –
Betaal de bonnen.

Om mee in je oren te poeren!

Hedenvandaag na openvallen doosje (o
pen, alles eruit op vloer, wegens kr
iskras niet terugkrijgend erin) beci

jferd van de oorspronkelijke 200 nog
162 wattenstaafjes over te hebben, w
aarvan 66 groen gestreept en 96 geel

gestreept; nu overigens keurig in kr
uisliggend gelid, nondiagonaal verde
eld. Derhalve heb ik 38 wattenstaafj

es verbruikt sinds de aankoop van he
t doosje, geen benul van datum waaro
p die overigens, en zijn er, uitgaan

de van een oorspronkelijk (hoewel ze
er waarschijnlijk machinale) evenred
ige verdeling, daarvan 34 groengestr

eept, maar slechts 4 geel. Geef ik d
e voorkeur aan groengestreepte watte
nstaafjes of lijkt dat maar zo? Wat?

Haring moet aardbei, en appelmoes uitjes
En spruitjes genever, en pindakaas honing
En palingworst kaas, en Chielie moet koning
Want alle huisjes: paarse ruitjes.

Zeg help zeg, mijn tanden doen pijn van het lachen
Mijn wang is kapot van mijn woeste geknauw
Mijn buik spiert niet verder, te uitgerekt blauw
Mijn kop is bedekt met een zompig soort plaggen
En groeien dat ze doen!

Taltijd hep die dukdalf fierkant pal gesaan, meneertje;
En maar rammenal diebote, en nog hartookoor, niemooimeer –
Al de allege vernaggelem, en dandapokkeweer:
Dahoutmiebezig, dasmevaarna, dabbenik: nieuwsgierig heertje.
– Ach, laat ik eens fijn gaan zwem-men.

Zijn grote rode clownsneus draagt hij enkel bij het jagen
Met zijn vingervliezen prest hij zich felklievend door het water
In zijn jaszak spaart hij kiezelkeitjes, leuk voor op de schoorsteen later
Schuurt en glanspolijst hij ze, per kei wel zeven dagen

De krabben die hij kaapt geeft hij cadeau aan zijn confrater
Hij pakt zelf alleen de platvis, om de koppen af te zagen
Die politoert en prikt hij vast, de rest is voor de magen
Van zijn kroost, maar niet de staarten, want die geeft hij aan de kater

En ’s ochtends rust hij uit, dan gaat hij voor zijn huisje zitten
En bewondert hij de ochtend die zijn wereld zacht belicht
Tot na de maaltijd, als hij elke dag zijn wandjes weer gaat witten

Want van zijn zwarte schubben wrijft het vuil zich vederlicht
Met zijn lijf speelt hij het klaar zijn woongrot akelzwart te gitten
In de tijd dat u een strip leest, of een zinniger gedicht.

Tussen de kantelen, gevangen in ontluikend licht
Dat sprankelt op het water als de vlinders in de lucht
– onbewogen toont hier de rivier zijn strenge tucht –
Vloeit haar denken naar de horizon waarheen haar blik zich richt

En in haar ogen is de droom te zien die zij zo lang moest missen
Vervoering springt de muren op en voegt zich met haar samen
Indien gestoord zou zij zich nu van ongeluk gaan schamen
Voor de mate van bezwijmeling, en alle beelden wissen

En die angst verstoort abrupt de slechts door wind verbroken stilte
Stort zich krijsend van de transen en verdrinkt zich in de gracht
Die het kasteel, grijsgrauw, omhelst en smoort in dodelijke kilte

Als zij springt fleurt heel de wereld op, zo wreed en onverwacht;
Niet vrolijk om haar dood, doch om de terugkeer van haar prilte:
Beeldsprekend in het leven dat voor altijd naar haar lacht.

Honend kakelend, schaterend, Homerisch grijnzend
Breken de grijze barstende luchtbellen
Traag qua sequentie, maar onafwendbaar
het zilvergroen vloeiende onbewogen water
Schuddend van morbide schik springen ze
Joepie! omhoog uit de longen die
Scheurend
Zich eindelijk vullen met wissend water
Genadevol al wat is, goed of kwaad
Weggummend, vlakstrijkend
– staand op de brug huil ik mijn ziel naar buiten.