Ik ben het gras dat
groener is, met
paasei dan, daarin
ik zwem als groter
koener vis het
ruimer sop door, vin
fier geheven, en als boter
langs het valser plat
Het is nimmer mijn beton
dat wapent wat, vast, vrijer kon
en nu tweewegs verzilt:
‘k heb zoiets nooit gewild.
Ik zal mij achter de oren krassen
met potlood, opdat ik onthoud
nog liever dan papier, mijn kop
omdat die zo van bossen houdt
en zelf ook vaak van hout is, gni
Dat komt van stout, en rood
Ik pak mijn klop in plastic tassen
Liever dan de strakke haatstrop
Maar da’s nog geen reden, wie
dat denkt gaat vroeger dood.