In alleenspraak onder
Vaalgeel blauw
Hervind ik mij
Onbeholpen binnendringend
Trekt mijn grauwig volk voorbij
En ik zin door mijn spiegelglas
Dat altijd al nooit echt van mij was
Grinnikend op kleur en roering
Die ik, vast inwendig zingend
Ophang aan mijn stemvervoering
Wacht, verwacht mijn
Snaren.
Ter WeM.
Terras van ‘WS O’Brian & Sons’, Tempeliersstraat, Haarlem.
Tegen ’t bewegen van wolken en tijd
Voel ik de tragere kolk van mijn nijd
En daar waar de standaard zich wrakend ontklast
Weet ik dat die beter past.
Aalsmeerderbrug.
Nee, niet vanavond
In deze leegte drink ik niet
Ik wil het niet, mijn stil verdriet
Laat zich vanavond niet verzuipen
Steels en kruiend blijft het sluipen
Kruipt het langs mijn wal
oe mij een genever, snel
Dat moet, voordat ik val –
Het is me straks de morgen wel.
Toneelschuur, Haarlem.
Dat mijn kale vaderland
Zich zo een dichter wenst
Betekent dat het die niet echt verdient
En dat het, vlak voor wereldbrand
Niet ziet wat haar begrenst
Dat doet haar terugverlangen naar
Een vroeg verscheiden haarloos vriend
Die dat nooit is geweest
Kermis, voor het beest.
Toneelschuur, Haarlem.
ik verdroom mij wezenloos
waar, na gedane zaken
het goed droomloos wezen is
als al mijn botten kraken
en waar ik in zijn eindigheid
hart’s haven weer weervind
terwijl zich mijn gehavend hart
weer terugwerpt op het kind
Dit is mijn wasdom –
drink, van mijn jeugd.
Toneelschuur, Haarlem.
Klam angstzweet breekt mij open
Dit laat zich niet overlopen
Strammerlangs of buitelluid
Spoor ik vallend door mijn tropen
Schop ik slop mijn leven uit
Klapschaar bangervan.
Station Haarlem Spaarnwoude.
Ik reik mij in beter tijden
Aarzelend de hand
Droom voorzichtig voort van wat al
Toeneemt, over hand
Ongewisse vrede in een
Snel vergetend land
Station Haarlem Spaarnwoude.