Maand: maart 1989

Hedenvandaag na openvallen doosje (o
pen, alles eruit op vloer, wegens kr
iskras niet terugkrijgend erin) beci

jferd van de oorspronkelijke 200 nog
162 wattenstaafjes over te hebben, w
aarvan 66 groen gestreept en 96 geel

gestreept; nu overigens keurig in kr
uisliggend gelid, nondiagonaal verde
eld. Derhalve heb ik 38 wattenstaafj

es verbruikt sinds de aankoop van he
t doosje, geen benul van datum waaro
p die overigens, en zijn er, uitgaan

de van een oorspronkelijk (hoewel ze
er waarschijnlijk machinale) evenred
ige verdeling, daarvan 34 groengestr

eept, maar slechts 4 geel. Geef ik d
e voorkeur aan groengestreepte watte
nstaafjes of lijkt dat maar zo? Wat?

Om mee in je oren te poeren!

Taltijd hep die dukdalf fierkant pal gesaan, meneertje;
En maar rammenal diebote, en nog hartookoor, niemooimeer –
Al de allege vernaggelem, en dandapokkeweer:
Dahoutmiebezig, dasmevaarna, dabbenik: nieuwsgierig heertje.
– Ach, laat ik eens fijn gaan zwem-men.

Zeg help zeg, mijn tanden doen pijn van het lachen
Mijn wang is kapot van mijn woeste geknauw
Mijn buik spiert niet verder, te uitgerekt blauw
Mijn kop is bedekt met een zompig soort plaggen
En groeien dat ze doen!

Haring moet aardbei, en appelmoes uitjes
En spruitjes genever, en pindakaas honing
En palingworst kaas, en Chielie moet koning
Want alle huisjes: paarse ruitjes.

Zijn grote rode clownsneus draagt hij enkel bij het jagen
Met zijn vingervliezen prest hij zich felklievend door het water
In zijn jaszak spaart hij kiezelkeitjes, leuk voor op de schoorsteen later
Schuurt en glanspolijst hij ze, per kei wel zeven dagen

De krabben die hij kaapt geeft hij cadeau aan zijn confrater
Hij pakt zelf alleen de platvis, om de koppen af te zagen
Die politoert en prikt hij vast, de rest is voor de magen
Van zijn kroost, maar niet de staarten, want die geeft hij aan de kater

En ’s ochtends rust hij uit, dan gaat hij voor zijn huisje zitten
En bewondert hij de ochtend die zijn wereld zacht belicht
Tot na de maaltijd, als hij elke dag zijn wandjes weer gaat witten

Want van zijn zwarte schubben wrijft het vuil zich vederlicht
Met zijn lijf speelt hij het klaar zijn woongrot akelzwart te gitten
In de tijd dat u een strip leest, of een zinniger gedicht.

Tussen de kantelen, gevangen in ontluikend licht
Dat sprankelt op het water als de vlinders in de lucht
– onbewogen toont hier de rivier zijn strenge tucht –
Vloeit haar denken naar de horizon waarheen haar blik zich richt

En in haar ogen is de droom te zien die zij zo lang moest missen
Vervoering springt de muren op en voegt zich met haar samen
Indien gestoord zou zij zich nu van ongeluk gaan schamen
Voor de mate van bezwijmeling, en alle beelden wissen

En die angst verstoort abrupt de slechts door wind verbroken stilte
Stort zich krijsend van de transen en verdrinkt zich in de gracht
Die het kasteel, grijsgrauw, omhelst en smoort in dodelijke kilte

Als zij springt fleurt heel de wereld op, zo wreed en onverwacht;
Niet vrolijk om haar dood, doch om de terugkeer van haar prilte:
Beeldsprekend in het leven dat voor altijd naar haar lacht.

Honend kakelend, schaterend, Homerisch grijnzend
Breken de grijze barstende luchtbellen
Traag qua sequentie, maar onafwendbaar
het zilvergroen vloeiende onbewogen water
Schuddend van morbide schik springen ze
Joepie! omhoog uit de longen die
Scheurend
Zich eindelijk vullen met wissend water
Genadevol al wat is, goed of kwaad
Weggummend, vlakstrijkend
– staand op de brug huil ik mijn ziel naar buiten.

Het spettert een zoetzure kakafonie
Maar niet in mijn richting, ik kan weer niets horen
Mijn huisarts zegt: “Nee, u hebt prima oren”
Waarom dan verneem ik slechts monotonie?

Zou ik een gat in mijn kop moeten boren?
Lijd ik wellicht aan een mildere manie?
Schreeuw ik te hard, is mijn zang louter branie?
Ben ik voor technische molens slecht koren?

Of is dit een smerig complot tegen mij?
Zou best kunnen, ik wantrouw ze zeer, dat is zeker
Ze staan er dan ook samenzweerderig bij

Maar waarschijnlijk betreft het een tè grote beker
Voor wijn van een mistig allooi, vieze brij
Maakt het roeren wat moeilijk en alles wat weker.

Zij staart van haar marmeren sokkel af
Naar de menigte drinkenden op de terrassen
Naar de gondeliers, die hun liederen bassen
Zij staat hier als marmeren mokkel paf

Flink aangetast door uitlaatgassen
Bekokstooft haar brein een ons passende straf
Haar ogen gebroken, haar hand om haar staf
Zal ze ons ooit met haar furie verrassen?

En meeuwen scheren weg van hier
Traag over ’t stollende, stervende water
Weg van de breekbare withouten pier

Zo snikt deze stad zich een weg door de kater
Bedekt al haar wonden met doelloos vertier
Maar er is geen Venetië meer, voor later.