De prijs van mijn woede is groots en meeslepend
voor mij dan – de woede zelf ook;
maar voor anderen werkt dat toch zelden opzwepend
die raken niet snel van de kook.
Had ik maar niet een mijzelf moeten worden
dat komt er, dat krijg je er, van
toch stond dit altijd al vet op de borden
en nu gaat het zoals het kan:
altijd die kant uit die ik niet wilde
(terug) niemand die luisterde, toen ik gilde
goed, want dan was ik er niet
nu ben ik uw stuk verdriet. Zo.
Sprak Denzler, nadat ik een pleedeur aan gort trapte: “Je bent wel wat kalmer geworden”.