Ik heb, in jouw verademing
De mijne ook gevoeld
Dat wat jij mij schrijft heb ik
Ook van mijzelf uit zo bedoeld
Maar ik zou dat niet schrijven
Heb, in wat mijn kop doorwoelt
En in, van jou, die ene snik
Alles al zolang versjoeld
Dat ik, alleen, kan wachten
Waar ik zelf niet eenzaam ben
Maar enkel nog alleen
Schrijf ik, desnoods eindeloos
Alles van mij heen
Maar liever niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Waar ik, in jouw wilde glimlach
Grimmig zuchten heb bespeurd
Heeft een ander jou verhandeld
En als wegwerpvlees gekeurd
Had ik, net zo overdronken
Op die avond daar gewandeld
Dan had ik mij zonder lonken
Neergelegd bij hard gelag
Was ik van jou weggelopen
Stil tot in mijn hoek gekropen
En was ik daar nog geweest
Maar dat heb ik niet, en daarom
Is het, toch nog
Uiver.
Omdat ik, in verloren uren
Door dat raam heen kijk
Weet ik mij in zuurder turen
Heel vanzelf onbilliklijk
Waar, in groenverbruind kastanje
Heel jouw woud oranje ademt
Zet ik in vergeelde franje
Heel mijn wezen onbevademd
Peilloos diep hier neer.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Gothisch en cyrillisch
Idyllisch overvoerd
Trek jij spek vanzelf erover
En zo wordt dat zwoerd
Waar ik vet en venkelwens
Samenbal tot balen gyros
Bindt zich een vernieuwde eros
Tot een ouderwetse mens
Ik zie u, niet daar maar hier
Te kortzichtig voor vertier
Herversnoerd, ontploktfok
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Maar ik kan
Met alle slechte wil die in mij is
Dat ook niet helpen
Wat vanzelf komt vliedt te snel
Stolt te slecht, hel te stelpen
Zo bijzonder als ik ben
Als jij mij zegt te vinden
Kan ik toch niet temperen
Wat me blijft verblinden
Wil ik dat ook niet maar kan ik
Met die warmte niets
Dan wachten, tot het winter is.
Nieuwe Vide, dak.
Ja, dat kun je vinden
Maar dat mag ik ook
Tegen dit verblinden
Schraagt zich breed mijn woedekook
Dat kan mij niks schelen
Ik heb mij te velen
Dat is erger, ook.
Dak, van Nieuwe Vide.
Lastpat leidt tot lidverlies
Op persoon gespeeld
Afknalbal met stoelendans
Ziel op voorhand al vereelt
Ik zal mij wel weer vernieuwen
Rammelvast door platen slaan
Ademen door nieuwe kieuwen
Eeuwig zwemmend verdergaan
Niets is nieuw en
Alles mat
Wie wat wist, die weet wat.
Bij de reorganisatie van Wegener eMedia.
In tegendraadse onpatronen
Reis ik door uw tijd
Stomtoevallig rijdt de trein mij
Door het land waarin wij wonen
Mocht ik tegen bomen praten
Wees dan niet verbaasd
Van papieren tragerblaten
Raak ik wat verdwaasd
En dit land, dat doet dat steeds
Elke vondst treft hier
Kluitmuur kastriet kutpraat, reeds
En onfijn formulier
Kzou mij bijna Baghdad wensen.
Bij de bevrijding, van Baghdad.
Dit kan, wat ik hier, met jou
Niet heb gehad niet raken
Tegen wat jij mij niet meldt
Kan ik niet in stelling raken
Waar ik, ongeprovoceerd
In zwijgse vrede blijf
Sla ik mij, verkeerd benaderd
Alles van het lijf
Totdat het wederkeert
Ik heb dat vandaag geleerd
Wat ik al jaren wist
Brood beklijft niet, maar
Het gist.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Waar wolken zich blijven verkolken in
Hoogvlied, vertolken zich ijl de terzinen in hooglied
En zweeft daar vanzelf de verspeel op voorbij
Waar ik in gouden geflikker van vlammen
De koppigheid in mij door voel drammen
Weet ik dat ik jou, niet meer, voel in mij
Zo voelt dat, de schater langszij
Klinkt als ‘uit’ en ‘over’.
Proeflokaal ‘In den Uiver’, Riviervischmarkt, Haarlem.