Als ik in jouw ogen kijk
Zie ik enkel onzin
Als ik wacht totdat jij praat
Hoor ik enkel slap geblaat
En daarom wacht ik niet
Voor mij ligt, daar om de hoek
Zeer waarschijnlijk wat ik zoek
En wat ik wil, in het verschiet
Jij mag lekker blijven
Bijtend naar de wereld kijven
Zout in open wonden wrijven
Het zijn toch de mijne niet.
Novecento, Haarlem.
Friettieten maak je
Alleen maar als man
Daar werk je lachend jaren an
Met vette mayonaise
En daar hoort dan gistpens bij
Maakt de vetste venten blij
Van hier tot Père-Lachaise
Wie daar nog niet heen wil
Schraagt zijn eigen koente
Vreet met lange tanden dan maar
Knallerkilo’s groente
Liever nog jeneverlever:
Bah, bah, bah.
Dwars door troepgevoel,
In parken
Voer ik boomrat, zonder
Harken
Kleine stukjes brood
En, terwijl ik, in de zon
Van jou hoor wat jij ooit kon
Gaat, een eindje hier vandaan
Een dierbaar iemand dood
Ik moet dan maar wachten
Boomrat voerend, in gedachten
Op mijn eigen avondrood
Meisje, dankjewel.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem. Voor Betty Warmenhoven.
En hier, terwijl ik onbewolkt
Dwars door jouw regen loop
Is de halve wereld blijven
Liggen, waar-ie zich bezoop
Aan kwaal, en introspectie
Zelfverzekerd ik gesloopt
Zonder wereldbeeldcorrectie
In een echter zelf verherdoopt
Maar de richting kwijt
Zo, voor altijd vechtend om
Een uitweg uit de nijd
Oogkleprecht maar bazelkrom
Geef mij wat hier in mij kolkt
Een hele andere tijd.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ik heb, in jouw verademing
De mijne ook gevoeld
Dat wat jij mij schrijft heb ik
Ook van mijzelf uit zo bedoeld
Maar ik zou dat niet schrijven
Heb, in wat mijn kop doorwoelt
En in, van jou, die ene snik
Alles al zolang versjoeld
Dat ik, alleen, kan wachten
Waar ik zelf niet eenzaam ben
Maar enkel nog alleen
Schrijf ik, desnoods eindeloos
Alles van mij heen
Maar liever niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Waar ik, in jouw wilde glimlach
Grimmig zuchten heb bespeurd
Heeft een ander jou verhandeld
En als wegwerpvlees gekeurd
Had ik, net zo overdronken
Op die avond daar gewandeld
Dan had ik mij zonder lonken
Neergelegd bij hard gelag
Was ik van jou weggelopen
Stil tot in mijn hoek gekropen
En was ik daar nog geweest
Maar dat heb ik niet, en daarom
Is het, toch nog
Uiver.
Omdat ik, in verloren uren
Door dat raam heen kijk
Weet ik mij in zuurder turen
Heel vanzelf onbilliklijk
Waar, in groenverbruind kastanje
Heel jouw woud oranje ademt
Zet ik in vergeelde franje
Heel mijn wezen onbevademd
Peilloos diep hier neer.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Gothisch en cyrillisch
Idyllisch overvoerd
Trek jij spek vanzelf erover
En zo wordt dat zwoerd
Waar ik vet en venkelwens
Samenbal tot balen gyros
Bindt zich een vernieuwde eros
Tot een ouderwetse mens
Ik zie u, niet daar maar hier
Te kortzichtig voor vertier
Herversnoerd, ontploktfok
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Maar ik kan
Met alle slechte wil die in mij is
Dat ook niet helpen
Wat vanzelf komt vliedt te snel
Stolt te slecht, hel te stelpen
Zo bijzonder als ik ben
Als jij mij zegt te vinden
Kan ik toch niet temperen
Wat me blijft verblinden
Wil ik dat ook niet maar kan ik
Met die warmte niets
Dan wachten, tot het winter is.
Nieuwe Vide, dak.
Ja, dat kun je vinden
Maar dat mag ik ook
Tegen dit verblinden
Schraagt zich breed mijn woedekook
Dat kan mij niks schelen
Ik heb mij te velen
Dat is erger, ook.
Dak, van Nieuwe Vide.