Kruiskonijn
De velden
Zo vrij en geurend groen
Van koren en katoen
Van gras en dotterbloem
Maar zand en slechts beton
Is daar waar jij begon
Torenhoog cement en staal
Ren, ren naar vrijheid
Loop naar licht en leven
Zwerf en droom
Inlé en Frith
Bid en leef
Zoon van de vlucht
Ontvolk dit stramme Schalkwijk
Even, voor eeuwig
Stramien van verbazing
Ik zou je nu iets willen schrijven
Lief en samenhangend
Of vals gaan zingen voor je raam
Heel goed bedoeld, maar stangend
Je denkt dat je een schilderij bent
Mooi, maar onbelangrijk
Maar ieder uur is vol van jou
Intens en droef gelijk
Omdat ik in mijn dom gestommel
Bang en zo onhandig
Je oerverveel en irriteer
Verkeerd en misverstandig en zo is dat.
Ik voel mij goed verdomme
En wat mijn chef doet
Met die blonde
Minitrut met van die ronde
Wat mijn baas doet
Met die teef
Dat stel hersens als een zeef
Dat kan mij geen grafreet schelen
Dat kan mij geen zuur meer bomme.
Thuis in Panama, op doorreis naar IJmuiden en Amsterdam, in GEZELSCHAP VAN ARF.
Ik had een vaag, een onbestemd verlangen
Dat, sperend door het laagland opgekomen
Het nekschot gaf aan al mijn warme dromen
En mij als in een herfstig web liet hangen
Hoe harder ik ging sprinten door de gangen
Van mijn geest, hoe minder ver ik leek te komen
Haar kruis leek, net als ik, van zweet te stomen
Haar tepels door haar blouse heen te prangen
Tot zover mooi, maar míjn zweet kwam van bangheid
Mijn trillen niet uit opwinding ontsproten
Mijn ogen schoten vuur, maar niet van geilheid
Mijn kruit had zij voortijdig weggeschoten
Mijn angst was angst voor de verslagen droefheid
In haar blik, waarin de mijne lag besloten.
Pauze in de kooischoonmaak en kamerzuig.
Ja, ik zie het grijs
En het metaal
De tegels en het
Koude staal
Maar kijk, daar zwepen golven
Zich woedend tegen grasland op
Daar zingen merels
Kijk eens op
Daar scheren meeuwen
Daar is licht
Waarvoor zelfs
Glas en blik nog zwicht
En hier zijn krekels
Geurend hout
Hier wordt een generatie oud
In Schalkwijk
Zeven zwanen zweven hier zo
Zachtjes door de lucht
Omcirkelen de luchtballon
In stilte op de vlucht
Rivierterrassen vullen zich
Met riet en donker water
Daar zoeken eenden hongerig
Naar brood, naar vet voor later
Als herfst weer valt en
Winter komt de bomen
Weer gaan kalen
Het zwerk betrekt, en ijs zich legt
Op sloten en kanalen
Dan hult Noordholland zich in mist
En droomt van lenteweer
Dan kiezen duizend meeuwen zee
Dan
Keert de eenvoud weer
Neem
De strijd
Een levende planeet
Bevrijd van mens
En de vervuiling
Rest slechts gloeiend heet
De zanden die verzinken
In agressie en geweld
Natuur tegen natuur
Geen waterweg, geen veld
En als er dan al goede wil
Bestaat rond Hachurat
Wie zal hem ooit ontdekken
In het eindeloze mat
Voor alles is verloren
Voordat alles is vergaan
Zal deze ene denkplaneet
In werkelijkheid bestaan
Kom, ik neem je mee
Naar een stad van licht en vrede
Ik draag je steunend naar een zee
Van wijn en honingmede
Ik zal je stil doen fluisteren
Naar flarden van muziek
En ademloos doen luisteren
Naar felle retoriek
Ik zal je strelen en ontkleden
Neuken in het gras
Dat eens de bode van een nieuw
En bloeiend leven was, ach
Kom, dan laat ik je misschien
Bij leven en bij zijn
Bij rust en domweg diep geluk
Mijn stad, mijn Haarlem zien.
Rust over Schalkwijk
De exodus der dieren
Is begonnen
De pijn van schand en schade
Nog nauwelijks overwonnen
Ai, Eriek
We zijn alleen
In een kosmos van grijze
Totaal vlakke steen
En we dromen onszelf
Een weg door het leven
Met wat we elkaar aan geluk
Kunnen geven
De wereld draait Schalkwijk
De rug nogmaals toe
Een flat-oase
Levensmoe
Maar vredig
‘Reda is gek’
En de wereld buiten
Kijkt me zonnig aan
Door de ramen
De stille mast
Een mus
Onophoudelijk gedreins
En kinderlijk gegiechel
Overdreven mitarbeiten
Honderd nepperds
Pose
En twee geluidkasten
Doorheen gefluit
En gekwetter
Dringt het verre remmen
Van een bus
Voeten op linoleum
De school