Flies on open wounds starve
All over
Windshield
Crossbarred
Rover
Sand
Grover panicking
Instrument, sattelite
Voice, for the outstretched hand
So tell me.
Naar aanleiding van Keri Hulme’s ‘The bone people’. Tussen 15 october en 8 november 1999 bundel en agenda verloren (blijven liggen in trein). Volgde diepe depressie. Uiteindelijk weer opgehaald bij NS gevonden voorwerpen hoofddepot in Utrecht. Bovenstaand gedicht ergens in tussentijd geschreven, feitelijke datum onbekend.
Miesfielt, sprietkrijs, antilijf
Koord door kille kracht tot moord
Bottenbrijzel afgrijs iel
Kruiskruiend zielscherpe haaksodomie
Jij en jullie
Splijthaat
Worm
Bij ‘de conventionaliteit van taalhandelingen’ van D. Wunderlich, n.a.v. ‘Voyage of the damned’, Tros TV2 13 october. Over Joseph Goebbels.
De ziener die zich omdraait
En weer terugkeert op zijn schreden
Is meer verlicht, want cynicus
Dan hen die zonder reden
Hun stappen zenden waar het laait
Lijnrecht, dus verbolgen
Zijn twijfelaars de gekken, dus
Zou men zo’n dwaas bij voorkeur vólgen.
Bij Viskil.
In antwoord op ‘Voetganger’ (Schiferli, Nymph 2/2 p.19).
Uit as ontspringt
Wat wiegend zingt
Op briesbewogen zand
Zo sneeft de bloei de hellehond
En is, het grauw al geelgezond
De vlam het meest verbrand.
Bij Viskil.
In antwoord op ‘Yrch’ (Remmers, Nymph 2/2 p.20).
Vandaag, als ik dwarsgewijs
In hout gebed
Zonder van eerzaamheid sluitend bewijs
In stilte twee grenzen word overgezet
– een hele reis
Spaar mij dan, bitte, uw bittere napret
In en over galerie Eric Hoffmann, Elandsgracht 34, Amsterdam.
Voorafgaand aan voordracht mijnerzijds t.g.v. feestelijke opening.
Staren in blind niets verdrijft teveel tijd
Leegte komt altijd volledig onvoorbereid
Daar waar ik niets voel ligt alles te wachten
Totdat het de vacuümdood kan ontkrachten
Iedere tijd maakt zijn eigen beeld
Maar de leegte is eeuwig, totaal, onverdeeld
En de leegte is almacht, maar altijd uit zicht
Te verbergen door ons, onzalige plicht
– zo eenvoudig te zwichten om jou.
Paasman.
Over Jacq.
Donderend over helgroene plaggen, naar
Bosranden, mist, over vlakten en heuvels
Bosbranden, draken met inktzwarte vleugels
Springen en draven, en zaggen, waar
Spinnen en raven de torens bevolken
Afgronden vallen in eindeloos diep
Erfzonden schallen en eenzaamheid riep
Donker en licht kunnen spreken als tolken
Daar waar helder licht niet raakt
Aan schaduwen, daar rust verblindend
Redding waar de leegte waakt
En waar mijn queeste lotsverbindend
Mijn verwarring stekend wraakt
Sterf ik, nooit vervulling vindend
Zwelgend in jouw kleuren.
Bij Grootes.
Quaragorn.
Worm van inquisitie, marginaal van brein
Krijsend op het rode vlak af, blind van haat en pijn
Stofopslaand en agressief maar zinloos hoefgetrappel
Onder je de modderwond, maar wacht je voor de appel!
Viskil, bij, niet over.
Aangaande Bloem, qua oefenruimtegedrag.
Morgen, als ik terugkom
Moet je mij eens echt bekijken
Proberen door mijn ogen heen de grom
Hierin de hand te reiken
Leven met de stilte
De pijn en de verbittering
Is harder dan de kilte
En de haat die ik niet zing
Viskil, bij, niet over.
Pak een magere bezem, haakneus
En vlieg er wat mee om de toren
Jij denkt dat je eigenlijk prins hoort te zijn
Maar ik wil je nare gekwaak niet meer horen
Kraak iedere avond je lied
Vanaf je pathetische lis
Ik zal alle vliegen verhongeren, want
Een pad eet, naar ik meen, geen vis.
Over Dick, voormalig huisgenoot (Lange Veerstraat) van Arjen Fransen.