U is niet tante Julia;
Die heb ik nooit gehad
Toch staat u mij bijzonder na
Teveel zelfs, wist u dat?
Toegegeven, zacht en warm
Uw wang tegen de mijne;
En beter dan die van oom Harm:
Zo stoppelig, de zijne
Maar haal nu toch dat prangende
Wat weg van mij, als ’t kan
Dat fraaie overhangende
Ik word er onwelvoeglijk van!
Naar aanleiding van een volstrekt onschuldige Dorien Rypkema, ergens tijdens het kennismakingsweekend van de Commissie Intree in Gemert. Alaaf, hoor, alaaf.
Vrieswit brasvacht vaalbruinfonkelt
Onbedorven onbezonnen holt en overkonkelt
Duìzend kruisen, beter kramparm
Dolhoofd leidt tot overwarm
En ho maar, ovenwanten;
Stut dit béter in de spanten!
In de Intreebijbel, te Gemert.
‘Joden’, zegt Kafka, ‘die denken beweeglijk
Wij kunnen dus niets statisch plaatsen’
Zo zijn dus de veewagens beelden van stilstand
Hardnekkig in het wrede kaatsen
Slimsten nemen grote sprongen
Ongewoon te schuifelen, sloffen
Dat haten de tragen, de nauwen van geest
Die woedend uit elkander ploffen
Waren wij allen maar jiddish.
Plots soldaat te velde
Languit in de drek gemieterd
Platgetrapt door helden
Nog het vechtvuur niet verpieterd
Snuift mijn kale generaal
Dan sidder ik bevlogen
Stuurt hij mij in stormen staal
Dan sterf ik, onbewogen
Maar dit is een nieuwe sensatie
Aroma van angst in het modderig mangat
Abjecte geur van aberratie
Menselijk denken verdronken in bloedbad
Ik volg, maar ik vraag mij waarheen,
En ik neem, vastbesloten, de berg.
Naar aanleiding van eerste, inleidend college MLK van v.d. Berg.
Scheel van gele zandreflectie wentel je door stof
Ten prooi aan scherfgranaten, mitrailleurs en mosterdgas
Maar wat spookt door je hoofd, in plaats van angst en wraakgevoel?
Het lijf van je verloofde, wijdbeens naakt in wuivend gras…
Zo zwijn je je je oorlog door, zoon van decadentie
Geen wonder dat je tanden almaar knarsen van het stof
Alweer creëer jij, varken, hier je jurische prudentie
De zachte hand van napalm en de steelsheid in je slof –
Ite! Ite! Ite! Verga, en weg van hier!
Tonnen grijze massa
Storten treurend neer
Dit land blijft maar verdrinken
Vandaag pas ik totaal niet bij het weer
Het wil maar niet bezinken
Alle hangende tuinen branden
Veertig rovers pleuren ze plat
En Ali, hij wrijft zich tevreden de handen
Hij is al dat vuurwerk nog lange niet zat
In zijn olielamp huist ongeduldig de geest
Die blaakt van dadendrift
En Baba, hij grijnst, en gnuift als een beest
En wast vast zijn handen in mosterdgift.
Ter gelegenheid van het uitbreken van de oorlog in de Perzische Golf.
Er stond eens een eenzame korenaar
In een kaal open veld, ten prooi aan de wind
Af en toe sprak hij de ooievaar
Als die klaar was met werken, het slepen van kind
‘Hoe’, zei de ooievaar, ‘hou je het vol?
Dat eenzame staan en dat loze oreren
Die kluiten hier zullen er echt niets van leren
Zo’n nutteloosheid, word je daarvan niet dol?’
‘Welnee’, zei de aar, ‘kijk, brood word ik nooit
Maar ik schrijf met die kluiten wat melodieën!
En voordat er, eind van het jaar, wordt gehooid
Opera’s, dichtwerk en prachtparodieën
En die kleìne kluit daar, bij je poten, die gooit
Met de meest morbìde fantasieën!’
Ik kende een heks en die schilderde eenzame
Prachtige weemoed pardoes in je hoofd
Voor je ’t wist was je stil en verdoofd
En volledig verloren, dat was het voorname
Maar niet het voornaamste, want dat was het licht
Het verwarmende licht van de zonsopgang
Bij zonsondergang maakte dat je zo bang
Dat je, bijna, spontaan, voor jezelf was gezwicht
En ik heb haar een hele tijd niet meer gezien
Want ik won van mezelf, en het ging net niet mis
En ik kreeg de prinses ervoor terug, bovendien
Maar ik vraag me wel af hoe het nu met haar is
Ik moet vaak aan haar denken, en weet je, misschien
Zie je mij nog eens springen van lelie to lis.
Sluierdruppels sliertend zwevend
Parels op ongevild grondig vuil leer
Duizenden doodlopen – wachtend
Kalm de galdoorlopen ogen – de ogen
Zichtbare, voelbare, snijbare, raakbare
Pekvlammend onaanraakbare haat
Stil verzilverd groen vreet
Zielsefficiëntie aan hypocrisie
Bloesem ontluikt naar de gril van de plant, en
de
horror, de
horror,
de horror.
Brando? Nobrando. I love the smell of napalm in the morning. Francis Ford Coppola’s ‘Apocalypse Now’.