Nieuw jaar, een buitelspel
Ik en de bloedbokaal
Tijgerend nadert de hel
Rijgende strepen, wit
Wolkig kwartaal
Karkaal kraakt dit bit
Kroon laat een knekelveld
Moedeloos, uitgeteld
Links en rechts liggen, net
Slachtrijpe biggen, het
Zielsrijpe vertigo, paars
Als de vlinderstaart, kaars
Achter roodgerookt glas,
Waar ik wil dat het was.
12.45-13.30 uur, P.C.Hooft-huis.
Deuss, Remmers, de Vries en het Vondelpark, een vleugje KLM in de huiskamer – para Nymph.
Er vormden zich drie kleutertjes
Op warmgeel zomerzand
Eerst waren zij nog peutertjes
Toen liep het uit de hand
En onder zwarte wolkenbanken
Roken zij het vuur
Nu lopen zij de heer te danken
Knielend, elk uur
Dat hij hun kindzijn heeft gespaard
Temidden van het bloed
Hij vond dat het bewaren waard
Hij zag en vond het goed.
Perscombinatie, DK Amsterdam.
Alle vogels dromen van
Een zonderling bestaan
Een leven zonder nestjes en
Het kraaien van de haan
Een leven zonder wormen en
Insecten, overal
En zonder vogelhuisjes en
Een vette pindabal
Een leven vol met dooie vis
En ook gebakken spons:
De klapwiek van de kat is
Al weer eeuwen onder ons.
Tsjaja.
Zeer uitgedroogd leer!
Mijn tong is, alweer,
Geleerder aangaande vomeren
Buveren te moeten ontberen
Doet meer voor de lijn
Dan leren met pijn,
Verterend venijn,
Het zeer van te zijn
En tedere liefde te leven;
Er valt, al orerend, nog zeer veel te leren.
Vervolg op
De onberedeneerde angst, om zelf wel niet te falen
Maar ondanks dat de, ooit bedoelde, einder niet te halen
Steeds maar stram op scherp te staan, als aan de rand der rotsen
Nuchter, in een dronken wereld, vol van wrede potsen
Dàt is wat ons mannen maakt, ook als wij vrouwen zijn
Het geeft ons lange baarden, maar van binnen maakt het rein
Het spant de zenuw, traint de geest en maakt inert alert
Wat worden wij daar beter van dan hij die ons de weg verspert?
Een mens, dat spreekt te zijn!
Leren steeds minder te weten is, net als
Het steeds minder weten waarom je nu leert
Steeds minder leren wat je nu weet
En weten, dat je steeds minder leert:
Een bad, in giftig koud zweet
Ik sta hier nog steeds, te ziek en te moe
Mijn eigen uit te kotsen.
Als bij het door mij geredigeerde hoofdstuk ‘Universiteit’ van ‘Studeren In Amsterdam’, editie 1991, behorende ‘meerwaardepagina’. Zie ook
De vis, die nooit gevangen was
Zwemt niet meer waar het anker viel
Maar dit reptiel heeft, zonder ziel
De kille kust alweer beklommen
Ligt, negeert zijn voortgaand grommen.
In reactie op ‘Samson’, Remmers, Nymph 2/5.
Als ik nu mijn gifgas niet snel mag verbruiken
Niet nog mag benutten in putten van doem
Maar zinloos moet lozen, waar blijft dan de roem
Door het bos en de dampvankruit nu al te ruiken?
Als ik het ontaarde niet vlug kan versnijden
Waar blijft dan de edele glans van het leven,
De heikele gloed van het ongeremd geven,
Het goede, dat al te snel dreigt te verglijden?
Want waar blijft de kracht van het machtig symbool
Als het mes wordt gezet in mijn dreigende snor?
Laat mij, dit land zal niet huilen, te dor
En te leeg als het is voor mijn vol aureool.
Bij Berg.
Aangaande massamoord op Koerden, door Hussein, Saddam.
De band van het raakvlak, een afspraak in tijd
Die het eenzame falen, het laffe, vermijdt
Herkenning in sluitende blikken besloten
Een opening weg van het graven in goten
Stem van een snikkend en krijsend mislukken
De kleur van verwarring vervormd tot een nukken
Een nors en eenzelvig verdedigend branden
Een trek van de lege en klauwende handen
Verworden tot oogloze homp vol agressie
Een meerkoppig grommen, een kern van verzet
Zonder vuur, of bezieling, beheersing, professie
Alleen, in het donker, wordt driftig gewet
Tot het snijvlak verlicht, en de kille regressie
Door koudvuur getroffen wordt afgezet.
Bij Berg.
Aangaande toekomst, leven en strijd.
Ik bloei bij verachting niet, zweer niet bij wreedheid
En wentel niet smalend in ademloos blikken
Ik pantser mij tegen mijn eigen verkrachting
En voel me in zulke attentie verstikken
De twijfel regeert mijn volkomen verwachting
Ik bied u mijn wang, ongewild, voor de slag
En, alleen maar gejaagd door de jankende tijd
Scherp ik mijn horens, ik denk dat dat mag
En ik hoop op uw jurisprudentie
Maar voel slechts decadentie.
Bij Berg.
Aangaande Douwes Dekkers verachting voor zijn publiek.
Zwetende beitelt het brein zich een beeld
Van dat wat het niet kan bevatten
Het werpt zijn projectie als net, en, verveeld
Besluit het de brand er maar half in te schatten
Ach schatten, leer lezen, te zien wat er staat
Alvorens krampachtig te zoeken naar haat
Bezondig je niet aan de aloude schaar
Want die was al te bot, en er komt veel meer haar
En wie kracht slechts herkent in vergeelde vorm
Betoont zich te krap, te rechtlijnig, te krom
Die buitelt bij bries al, wat doet dat bij storm?
Dat hakkelt en pruttelt, en denkt zijn piep grom
Prolongeert slechts door volgen de norm van de worm
Het spijt me, ik vind dat verschrikkelijk dom.
In reactie op Huibert Boon’s ‘Kwats poetica’, Nymph 2/5.