Waar weide lijkt te zijn zengt, recht vooruit
Een wereldbrand mijn hart mijn borstkas uit
Ongeziene vlammen maken werkelijke wonden
Sissend schroei en schrompel ik, verwond maar ook verbonden
Gevoelloos lam suiste onbewogen wat van binnen terugrent
Weg van jou wat regenbogen, fel als vlammend monument
Aan ons had willen kleuren, anders dan dit schrijnend rood
Stil verscheurt mijn krijs de wereld, samen eenzaam, levend dood.
Bij Bork.