Is het de laatste keer dat ik
Dwars door jouw ijspriem zal kijken?
Donkere vlammen door fonkelend golven
Uit jouw ziel heb opgedolven?
Zal ik, over jarenparen
Dat opnieuw beleven
Als jij, eenmaal uitgedaasd
Bij mij zeil komt reven?
Weet ik veel, en als ik eerlijk
Zeggen mag, misschien
Kan ’t me ook niet schelen
’t Is jouw leven, bovendien.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ik houd niet van fietsen
Als sport, maar misschien
Zou ik dat toch alsnog
Overwegen
Als ik niet zo goed wist wat ik
Wel zo goed weet
Dat ik dat dom zelfbedrog
Af kan wegen
En als ik niet al jaren deed
Wat ik doe
Dan werd ik die afbijterij zo moe
Dat ik spijkerkoud terug zou ageren
Maar nu glimlach ik minzaam
En blijf ik op afstand
De tijd zal, als altijd
Wel leren.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ik kan mij jouw dromen
onmogelijk heugen
Weet niet wat, van elke leugen
Echt een leugen is
Dus ik zoek het dicht bij mij
Controleer en merk mij vrij
Van de zwelverdoemenis
Die jij mij smalend toedicht
En ik dicht mij weten
Dat ik nog zal zweten
Om een breder, wreder plicht
Zonder interpreten
Maar met harder leren.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dreefnevel drijft, laag
Terwijl ik met jou
Begin aan wat dagen gaat vergen
Dat langzame opklimmen
Nader tot ons
Tot het slaan, door dat eindeloos tergen
Wie hel betaalt, betaalt haar duur
Krijgt er eeuwiger jachtveld voor terug
Maar denkt er, bekomen van klam
Druipend koudvuur
Met enige weemoed aan terug
En ik blijf hier, in fort verstampend
Mij aan alle oud vastklampend
Jij gaat naar vers zand
Mazzeltov, na wereldbrand.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Maar ik vind, in kalmer klanken
Waar ik, weggevlucht, naar klauwde
Dat mezelf al zo vertrouwde
Lopen tussen manken
Zittend hinken naar een echter
Hechter levend wereldbeeld
Heel alleen, intern verdeeld
Maar liever dat dan slechter
Met een lading onbegrip
De stad door
Heel niet hip.
Lugosi’s, Haarlem.
En weer, terwijl
Rook verkringelt
Water buiten verder singelt
Breng ik vuur, dat
In mijn leden
Aandringt op volkomenheden
Naar een niets dat minzaam wacht
Armen gastvrij wijd gespreid
Inviterend naar mij lacht
Maar niets begrijpt van wat
In mij sluimert, onverstreden
Weet ik, het wordt tijd.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dat is dan theater
Werkt zich, voor de kater
Die nog lang zal mrauwen
Door een zet gedaanten heen
Parallel, aan bier en vrouwen
Streeft mijn leven heen
Sneeft, bij visie, thematiek
Dan nog ongeboren
Wasdom zal-ie ook nog kennen
Voor wie dat wil horen
En de rest is ziek
Ziet niet, door de bomen
Bos, om door te komen.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Op een tweeder plan
En bij nader inzien
Word ik daar nog steeds
Niet warm van
Tegen dit soort dommigheid
Die zich met kennis schraagt
Vecht zelfs de natuur niet
Omdat die dat niet verdraagt
Zou ik dat dan moeten?
Tegen mijn beleving in
In diezelfde modder rond gaan wroeten?
Nou, dat dacht ik
Niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ben ik typisch voor mijn land?
Plaagt mij maaiveldvrees?
Neen, ik ben niet langer bang
In mijn hart geen angst
Op mijn ziel wel dikker eelt
Dan er gister was
Maar dat is niet bijster vreemd
Eerder hoe het altijd was
En eerlijk duurt het langst.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Of ze waren al zo lam
Dat kan natuurlijk ook
Wie zal dat nog zeggen
Door geronnen rook?
Ik zal het niet weten
Ben, daarvoor, te tam
Wil dat ei niet leggen
Vind dat ongewenster zweten
Liever later pok.
Lugosi’s, Haarlem.