Weet je wat ik, als ik
In mij kijk, op lentedagen zie?
Zon op groene appeltjes
Glanzend fris voor drie
Twee uur later drink ik cider
Want dat komt daarvan
Heel dat vat verzuurt vanzelf
Niemand koopt die olie
Maar ik maak mij de nomade
Liever dan een vatenplugger
Dan maar lege stase
Wie daar lang genoeg naar kijkt
Ziet vanzelf oase
En vindt haar, bovendien.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dus als ik jou
Er niet om smeek
Dan kom jij naar mij toe
Wat nou als ik, onverhoopt
Dat ineens toch doe?
Ga je dan van schrik hard rennen
Boos naar je vriendinnen pennen
Roepen dat ik alles heb verpest?
Weet ik niet, ik laat dat aan jou over, want
Jij
Weet dat vast het best.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dan komt dat krekelgras
Heel vanzelf langs, praten
Slaat het grote gaten
In de zwang, van alledag
Ik alleen bang dat ik lach
Mocht dat ooit nog baten
Kan ik dat maar beter laten
Voor wat voor vier handen lag
Zelf weer verder gaan.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Kijk, dezelfde blik die ik
Decennia geleden zag
Die, in dronkenstom geluk
Van zoveel keer besloten lag
Alles daarvan stuk lach ik
Spottend om een nieuwe dag
Dampend van ontlading
Daar waar niemand kijkt vind ik
Alles van mijn gading.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Is het de laatste keer dat ik
Dwars door jouw ijspriem zal kijken?
Donkere vlammen door fonkelend golven
Uit jouw ziel heb opgedolven?
Zal ik, over jarenparen
Dat opnieuw beleven
Als jij, eenmaal uitgedaasd
Bij mij zeil komt reven?
Weet ik veel, en als ik eerlijk
Zeggen mag, misschien
Kan ’t me ook niet schelen
’t Is jouw leven, bovendien.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ik houd niet van fietsen
Als sport, maar misschien
Zou ik dat toch alsnog
Overwegen
Als ik niet zo goed wist wat ik
Wel zo goed weet
Dat ik dat dom zelfbedrog
Af kan wegen
En als ik niet al jaren deed
Wat ik doe
Dan werd ik die afbijterij zo moe
Dat ik spijkerkoud terug zou ageren
Maar nu glimlach ik minzaam
En blijf ik op afstand
De tijd zal, als altijd
Wel leren.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Ik kan mij jouw dromen
onmogelijk heugen
Weet niet wat, van elke leugen
Echt een leugen is
Dus ik zoek het dicht bij mij
Controleer en merk mij vrij
Van de zwelverdoemenis
Die jij mij smalend toedicht
En ik dicht mij weten
Dat ik nog zal zweten
Om een breder, wreder plicht
Zonder interpreten
Maar met harder leren.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dreefnevel drijft, laag
Terwijl ik met jou
Begin aan wat dagen gaat vergen
Dat langzame opklimmen
Nader tot ons
Tot het slaan, door dat eindeloos tergen
Wie hel betaalt, betaalt haar duur
Krijgt er eeuwiger jachtveld voor terug
Maar denkt er, bekomen van klam
Druipend koudvuur
Met enige weemoed aan terug
En ik blijf hier, in fort verstampend
Mij aan alle oud vastklampend
Jij gaat naar vers zand
Mazzeltov, na wereldbrand.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Nee, ik ben nog niet ontdooid
Pegel verder, bij pastel
Meng mijn eigen kleuren wel
Laat mij liever nog gekooid
Dan dat te moeten dragen
Wie, in stilte, vleugels vindt
Kan dan wel verlagen
Dalen, naar een perspectief
Dat valleien vindt
Maar doet dat liever niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Maar ik vind, in kalmer klanken
Waar ik, weggevlucht, naar klauwde
Dat mezelf al zo vertrouwde
Lopen tussen manken
Zittend hinken naar een echter
Hechter levend wereldbeeld
Heel alleen, intern verdeeld
Maar liever dat dan slechter
Met een lading onbegrip
De stad door
Heel niet hip.
Lugosi’s, Haarlem.