En zo hik ik tegen
Iers bier aan
Kan dat ook met Korsakov?
Of is er iets met witter lof
Om nog heen te gaan
Hier, nu, af te wegen?
Op de landweg van mijn leven
Hard, want onverhard
Kom ik zelden elders tegen
Dat zal mij niet loodzwaar wegen
Daarvoor loop ik wat te hard
En heb ik veel te helder streven
En, het is, mijn weg.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Dus, doe het zelf
Kan maar zomaar
Zonder Gamma
Of doe niks, mag ook
Vind ik ook niet raar
Maar dat stuurt me niet
Ik ben maar op één punt zuur
En dat ben jij niet
En ik zie wel of jouw uur
Ooit mijn licht nog ziet
Is aan jou, blijft aan jou
Helemaal aan jou.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Strakdraad tegenvezel
Tegenstrevend kraakverbod
Wie is hier nu dus de God
En wie wordt dan dus de Kwezel?
Als er niets meer leeg is
Blijft het altijd vol
Maar er is niets tussenin
Dat wordt al te dol.
Café Lugosi’s, Haarlem.
Okay daar zit lijn in
Kijk, het kan dus wel
Wie te spannen durft
Maakt al snel een comfortabel
Vel, dat wendbaar en portabel
Vrij van koudvuur, luis en schurft
Is naar ieders zin
Ik geloof iets anders zelfs
Kijk, daar zit muziek in.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Zonder vorm is er geen in
Zonder in geen dekken
Maar, zonder in geen trige
Zonder trige dekken
Met in vanzelf vorm
En die gaat ver rekken
Meestal kijkt men andersom
Geeft niet, geen skeletten wekken
Lekker blijven zijn.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Het is een Belgisch dilemma
Zeg je wellicht beter niets
Bral je de eigen tijd vooruit
Of wacht je, stil, op iets
Dat, wellicht, zwaar komen gaat
Of onverwacht niet meer
Zou je rustig moeten wachten
Op een volgend weerkeer
Vreemd, dat, in verlangen
Alles anders wordt
Dat in dicht, halfduister prangen
Veel alsnog verdort
Het is een Belgisch dilemma.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Goed, vooruit, baksteen
Recht, hoek, hard en koers
Grom, ronk, midvloers
Immer ergens heen
Maar niemand weet
Wat katte-ogen
Zien, als je voorbij bent
Dat is eenzaam, maar is echt
Ongelogen
Weesteveel
Soms kan ik heel even denken
Meer gorillazin.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Bij het zien van ‘Zootopia’, een toneelstuk van Emanuel Muris met soundscape door Zip Boterbloem, maar bijna helemaal niet daarover.
Noem het de kastanjeproef
En laat mij glanzend slagen
Nergens was ik ooit zo blij
Als daar, achter die wagen
Omdat het minder stroef
En zelfs natuurlijk is
Anders dan waar ik nu rij
Minder zuur, en ongewis
Rust waarvan ik houd
Om zijn eigen eenvoud
Nu, meer verkouden
Droom ik van dat gouden
Ga ik om, met wat is.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Als, in tweestromenland
De bieren verschaald
Vis achterhaald
En alle gezichten geschoren zijn
Blijft er dan ergens
Dichterbij nergens
Iets over dat niet opnieuw
Gemaakt is?
Of blijven we kijken
Naar angstiger blijken
Van andermans
Geschiedenis?
Kijk, meer, vooruit.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Als nu blijkt dat
Schelden helpt
Maar ik, tezelfdertijd
Op een welbewaakt moment
Van schrik, iemand omrijd
Is het dan absurd dat ik
In half-verdwaasd ontwaken
Niet meer doorheb hoe en waar
En hard ik ‘m moet raken?
Ik denk van niet, maar
Weet, wat je ziet
Enkel de verwarring
Anders is er niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Bij mijn 16de rijles, en een gewonnen conflict, met Nieuwe Vide, over voor mijn deur opgestapeld grof vuil.