Zonder vorm is er geen in
Zonder in geen dekken
Maar, zonder in geen trige
Zonder trige dekken
Met in vanzelf vorm
En die gaat ver rekken
Meestal kijkt men andersom
Geeft niet, geen skeletten wekken
Lekker blijven zijn.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Het is een Belgisch dilemma
Zeg je wellicht beter niets
Bral je de eigen tijd vooruit
Of wacht je, stil, op iets
Dat, wellicht, zwaar komen gaat
Of onverwacht niet meer
Zou je rustig moeten wachten
Op een volgend weerkeer
Vreemd, dat, in verlangen
Alles anders wordt
Dat in dicht, halfduister prangen
Veel alsnog verdort
Het is een Belgisch dilemma.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Goed, vooruit, baksteen
Recht, hoek, hard en koers
Grom, ronk, midvloers
Immer ergens heen
Maar niemand weet
Wat katte-ogen
Zien, als je voorbij bent
Dat is eenzaam, maar is echt
Ongelogen
Weesteveel
Soms kan ik heel even denken
Meer gorillazin.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Bij het zien van ‘Zootopia’, een toneelstuk van Emanuel Muris met soundscape door Zip Boterbloem, maar bijna helemaal niet daarover.
Noem het de kastanjeproef
En laat mij glanzend slagen
Nergens was ik ooit zo blij
Als daar, achter die wagen
Omdat het minder stroef
En zelfs natuurlijk is
Anders dan waar ik nu rij
Minder zuur, en ongewis
Rust waarvan ik houd
Om zijn eigen eenvoud
Nu, meer verkouden
Droom ik van dat gouden
Ga ik om, met wat is.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Als, in tweestromenland
De bieren verschaald
Vis achterhaald
En alle gezichten geschoren zijn
Blijft er dan ergens
Dichterbij nergens
Iets over dat niet opnieuw
Gemaakt is?
Of blijven we kijken
Naar angstiger blijken
Van andermans
Geschiedenis?
Kijk, meer, vooruit.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Meisje, ik zou weinig liever
Maar, misschien, wel iets
Ach, ik weet ook niet waarom
Recht is vaker zomaar krom
Iets wel vaker niets
Liever leven dan
Waar ik in mijn vrede leef
Weet ik wat niet hoeft
En geef ik, alles kan
Nu nog leren vatten
Wat je terugkrijgt, dan
Als man.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Jawel, dat wil ik best
Maar nergens, diep in mij
Pleit mij dat van eigen reinheid
Of verlangen vrij
En niets daarvan is rasbepaald
Simpeler, het hoofse
Niemand die zich respecteert
Gelooft dat, maar ik ben
Wat ik niet vermijden kan
Wil ik ook niet lijden dan
Moet ik mij wel zijn
Er is echt niets anders
En toch is het dijn.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Als nu blijkt dat
Schelden helpt
Maar ik, tezelfdertijd
Op een welbewaakt moment
Van schrik, iemand omrijd
Is het dan absurd dat ik
In half-verdwaasd ontwaken
Niet meer doorheb hoe en waar
En hard ik ‘m moet raken?
Ik denk van niet, maar
Weet, wat je ziet
Enkel de verwarring
Anders is er niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Bij mijn 16de rijles, en een gewonnen conflict, met Nieuwe Vide, over voor mijn deur opgestapeld grof vuil.
Twee blauwe snavels knikken
Stemmig op en neer
Boven middagbranding
Daar passeer ik weer.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Er is niets af te dingen
Op wat, oprecht, beweegt
Er valt zelfs lof te zingen
Van wat de leegte leegt
Dat heeft zijn zin, niet alles is
Op voorhand er om niets
Als dat zo was, verdween wat mooi is
Altijd in het iets
Da’s makkelijk, te simpel zelfs
En ook niet heel erg eerlijk
Maar wie daarom veroordeelt
Vergist zich deerlijk want
Altijd erger dan de ander
Blijft de eigen binnenbrand.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.