Herfstkletter brengt mij een vriend
Op een blaadje
Valt als een blad van de boom
Dwarsdwarrel maakt dan verdiend
Een mooi plaatje
Maar geen eind, aan boze droom
Goed gaat slecht leeft
Niet over zeiken
Tijd om de boel bij te ijken
Voor al wat adem heeft
Alles wat ademt heeft makkelijk lullen:
infantiel zwammen van rijken
Tijd doodt wie armer lijkt
En die prijst zich rijker, ermee –
soms moet je leegte
niet willen vullen.
Bij de naderende dood van
Bange dagen, omdat
Wat zich weert vanzelf verdwijnt
Wat ontbering prachtig registreert
Te vroeg ontkwijnt
Wie zich kwijt van leven
Kan zich enkel nog met beven
Ingegeven door de tijd
Rechten in de strijd
Blijven vechten, weg met
Oorlog
Stuur ze op de loop
Blijven zingen en, och hoor toch
Niet versagen, er is Hoop.
Om en nabij het overlijden van Bram Vermeulen.
Klotevogel, kutkabouter
Pino en de smurfen
Blauw gewauwel, klauterstouters
Kleuterpeuter, snaardersurfen
Potje ploink, kapotje
Altijd beter dan dat motje
Grote blauwe veer.
Met dank aan Kees Weidema, die ‘Klotevogel en de blauwe kutkabouters’ opperde als bandnaam.
Dat zal dan door zonlicht komen
Dat vandaag, mijn brein, doorgaans
Zo traag, een vlaag van blokschrijf krijgt
Oei, intolerabel, snel
De zonneklep, de olie
En gordijnen, om de hel
En, desnoods, ziverfolie
Want van creativiteit
Komt enkel, altijd, diepe spijt
Doe mij snel een schrijfblok
Luisternauw, het luistert
Nou, wat fluistert
Vanuit luister valt niet
Flauw, niet uit, in hoon
Toont zich werker
Altijd sterker diener
Van de eigen troon
Ziener, kluisterblauw
En goed overwint niet maar
Altijd het kwaad
Bij rook is niet altijd ook vuur
En er slaat
Niet altijd een klok, als
Een mens overlijdt
En er is niet altijd
Onvermijdelijk spijt
Wat is is het leven
Stil, hard en snel
En geld en geluk
Nou, dan weet je het wel
Daar komt ellende van
Dat leidt tot iets
Meestal heb ik liever
Helemaal niets.
Stampstaaf mij een bleekpuree
Met lijvige andijvie
En dan wil ik jou, met peper
Flink plezieren, wijffie
Stootpot voor de goede fee
Keurkorps op de keper
Val, voor de bijl.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Ja, ik heb
Je oorlogskop
Altijd al wel gezien
Maar ik pik die onschuld niet
Ik heb wèl nog echt verdriet
Ik vergeet de vrede niet, die
Ook
Kan zijn
Ga, en laat mij mijn.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Kavelfalen, omdat het
Leeft, kan altijd leven
Maar er is, ook altijd
Veel meer om voorbij te streven
Nooit, zomaar reven
Vechten, lever strijd
Stof, om te weven
Halen, omvat het.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Kijk, een mug
Vreemd, alleen hier
Heb je nergens anders
Vlug, voor ’t te laat is
Paai ‘m, zeg
Iets schranders.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.