Roffelregen rammeltapt
en ruist ook, doorlangs bomen
voorvangs valt het hoefblad op
dat water, kelkverzameld
en de winter stamelt
(en rispt droef elk wat op)
maar het suist en rook blijft komen
zonderwegen dapperstapt
de herfst het nieuwe leven in
begraaft dat vast, want dat heeft zin
ter lente kruipt dat buiten:
knallen bloemen weer door ruiten
en ze roeien ook (pang!).
Tussen 30.10 en 01.11 geschreven bij afvalregen hier (want Sandy, dat was daar).
De prijs van mijn woede is groots en meeslepend
voor mij dan – de woede zelf ook;
maar voor anderen werkt dat toch zelden opzwepend
die raken niet snel van de kook.
Had ik maar niet een mijzelf moeten worden
dat komt er, dat krijg je er, van
toch stond dit altijd al vet op de borden
en nu gaat het zoals het kan:
altijd die kant uit die ik niet wilde
(terug) niemand die luisterde, toen ik gilde
goed, want dan was ik er niet
nu ben ik uw stuk verdriet. Zo.
Sprak Denzler, nadat ik een pleedeur aan gort trapte: “Je bent wel wat kalmer geworden”.
Al waai je uit je hemd, dan nog
stamp je wat suf, door de plassen
net zo dom als eerder, toen
je rassen wilde vergassen.
Bij superstorm Sandy.
Altijd als ik ronddwaal, soms
(ik doe dat veel te weinig)
valt mij op hoe Haarlem is
het juiste woord is ‘geinig’
zo met die wolkjes drijvend
achter schitterende haan
die blinkend staat te staan
in de lucht, waar-ie voor vlucht
en ik blijf op de vlucht, vanzelf
mij draagt dit hemels helgewelf
want deze stad kan hard zijn
deze stad is ongein
Deze stad is nooit zichzelf
en toch, onvergelijkbaar
dat wasemt uit de levenden
en ademt uit de lijkbaar
die ik, met knik, gepast begroet
vantussenuit de bevenden
dat is wat Haarlem met mij doet:
middelspit, is wat ik delf
en dat is dus prachtig.
Waar dromlems in goudblauw heuvelig ronddrommen
ligt mijn herinnering
onderlangs en overdoor, maar zelden
dwars doorheen, dat is een ding
dat ik niet zal vergeten
je moest eens weten
de dromlems vergoten hun onbloed als stommen
zo ging dat, dat was hun leven
drommels, en als ik heel goed was in velden
dan kon ik ze ontsnapping geven.
Met dank aan @Cookie_veD.
Laten we samen ontsnipperen
ik hoorde net dat dat kan
ik vind dus ook dat dat moet, want dan
hebben we iets aan het schipperen
Naar de vooruit durven sturen
dat moet weer terug, er is wind in de rug
niet boos blijven boeën naar walkant en brug
uit het ruim, want dan zal het je tijd niet meer duren
En plots ben je voor niks
een soort politie aan het zijn
Je vraagt je af hoe alles zit
en wiens probleem dit straks gaat zijn
Dat blijkt dan overbodig
en reden ook, voor bier
Het blijft bizar, maar nodig
dat we flink genieten, hier.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Je hebt dit een heel seizoen
niet kunnen doen en dat zuigt
want het glas is halfvol
En niets is te dol
en dat ze niet buigt
is eigen aan wat muzen doen
Er zit muziek, in zitten:
schrijven terwijl ze al wandelend pitten
langs het serreraam.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Met mijn tas vol chocolaatjes
kom ik van de horizon
en huppel ik naar jou
zomaar, zonder praatjes
terug naar wat begon
(ik was de hele nacht in touw)
Kijk: ze zijn van Belgen –
laten we samen gaan zwelgen.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Ik wil ook demonstreren
voor iets en tegen alles
maar eerst wil ik u leren
wat ik vind en dus niet mal is
: dat als ik dingen demonstreer
men op zou moeten letten
men zal zich verzetten
ik spring dan later op en neer
met bordje: ‘let dan toch ook op’.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
…maar niemand let op.