Ik wil wetten
een wet tegen kou
een wet tegen warm
een wet tegen mij
en een wet tegen jou
ik wil wetten
Een wet tegen stijgen
een wet tegen dalen
een wet tegen stilte
en een tegen verhalen
een wet tegen leeg
en een wet tegen vol
een tegen normaal
en een tegen te dol
een wet tegen wetten
en tegen verslaving
en, voor de kick
een tegen Handhaving.
Zoutzeer past in alle wonden
maar heeft niet altijd gelijk
kent wel vaak een groot bereik
tot in Utrecht, soms
Oud zeer maakt de ronden
en het grijpt wat naar de keel
maar het is nog steeds niet veel
buiten Homs.
Herfst, die in zijn glorie knalt
en nimmer mijn humeur vergalt
(ik leef op, als mensen hangen)
lacht om uw belangen
Telkens als ik onzin zie
denk ik “Wacht maar, eikel
valt nog wel, komt herfstheikel
telt altijd voor drie”.
Mijn vrienden gaan naar kampen
ik zoek ze erop uit
niet bewust, maar, blijkt
vanzelf, van binnenuit
Van buitenuit naargeestig
zou je zeggen, maar niet waar
dat is juist wat dit bereikt
maakt het leven minder zwaar.
Ik zou het liefste jou
maar dat zal vast niet mogen
je kijkt me schielijk aan en
ik zie vragen in je ogen
daarop heb ik geen antwoord
want ik weet niet wat ze zijn
maar zoeken is wel altijd fijner
weer, dan pijn
En tegen de tijd dat ik,
eindelijk bevrijd
niet meer op jou zal wachten
komen er, uit een donkere hoek
drie grote negers, om jou te verkrachten.
Ik werd vooral genoemd
in niets, zo ging mij dat
altijd
De duivel met z’n pleuriszooi
won immerweer het pleit
Maar ik zal nimmer treuren
er moet alsmaar meer gebeuren
dus je doet maar wat, ik heb
geen tijd.
Ze drommen, en
de dommen doen
dat samen, als altijd
Het lijkt een hoop
maar is een troop
voor al wat het niet is
tussen plank en paardenpis
loopt de mens te koop
met waar ik graag omheenloop
kom, verlies ons niet in strijd
maar poets elkaars blazoen
samen de vermommenen
tot ieders plots verstommen.
Telkens als ik wakker werd
om een ander’s waan
als ik waanzin toeliet
in mijn zegenrijk bestaan
beklijfde dat, ik lijfde wat
verloren tijden in
in beleving, onvergeving
niettemin diens deel
ja, dat zegt heel veel
zelfs verkeren valt te verleren
in, spin, de bocht gaat in
hij luidt er nooit meer uit
maar ik breng, in die ene traan
diep in het verschiet
alles mij ooit aangedaan
bij mijzelf te berd’
om mijn te korte tenen
daarom zal ik wenen.
Ik ben in dit leven zo benieuwd
dat het alsmaar de moeite blijft
je weet niet wat tot slot beklijft
dat doet er ook niet toe
Elke maandag levensmoe –
dat heb ik nooit gehad
Het mooie, voor de dood, is dit:
dat alles zich vernieuwt.