Ik hoor hier eikels vallen
daarvan ben ik niet verbaasd
klanken die de boel verknallen
daar is gras voor weggegraasd
Ik zal mij echt nooit meer richten
naar de onzin, van een ander
dan maar onmin, altijd schrander
der dan zwichten.
Amsterdamse Bostheater
Het regent
vluchtelingen
en ik durf niet meer te zingen
van hoe of dat kwam
dat we zelf de boel leegstalen
alle waarde weg, naar huis
en haard versleepten
geen haar ging dat ooit betalen
toen niet, nu niet, nooit
dus dan komen ze het halen
zijn we nog niet uitgedooid
blijven we maar falen
eindigen we toch berooid
en wat wij verscheepten
zal, helaas niet per abuis
en in mengelmoes aan talen
middenop de Dam
ons gelynchte lijk omringen
want zo gaan die dingen
althans, overwegend.
Hoe gehorig is een wolkenkrabber?
Je vraagt het je toch af.
De anonimiteit van steden
lijkt veel beter dan het heden
maar is tegelijk een graf.
Laatste rustplaats voor beweging
voor waar idealen kolken
zo is, ongeacht de wolken
er hooguit nog de verpleging
maar geen lucht, voor wild gezwabber.
Toch kan ik niet wachten.
Over mooie achterkant
gaat zelden het gelijk
Dat veroorzaakt wereldbrand
en onvree tegelijk
Dat is jammer want de stand
der dingen kon veel beter
en de rondheid van jouw kont
maakt de wereld beter heter.
Rook, uit je groene varkensneus
Water uit je grasdolfijnsnuit
Licht dat uit de lampen spuit
Alles sublimatie
Vechten om het vechten
Niks geen goeden tegen slechten
Onzin zal ook u niet redden.
Toch zal ik er niet op wedden.
Liedjes schrijven zich vanzelf
rondom al je vormen
Al dat rijkelijk gewelf
ondergraaft de normen
Die steeds minder goed idee
want ook opdringend zijn
Doe ik liever niet aan mee
Doet me teveel pijn.
Er komt niets zinnigs uit
niet dat ik dat verwachtte
de hom schiet zelden kuit
waar de wereld hem verachtte
En ’s avonds in het bos
waar de wilde dieren zijn
rammelt stil de sleutelklos
die houdt de focus rein.
Niet dat dat is wat je wilt
da’s chaos en verwarring
niet, als je het niet verwacht
halsstarrige verstarring.
Wie zijn dochters of zijn zonen
leert ten koste van
anderen te leven
moet niet heel vreemd opzien
dat van negen zeker tien
onverwacht verweer gaan geven
want dat komt daarvan
kwestie van lonende bonen.
Wie zichzelf voorbij vindt
verdient veel meer respect
dan wie dat vindt van anderen
maar toch moet het veranderen
Ongeluk of dommigheid
kennen weliswaar geen tijd
maar, voorbij de haat en nijd
de wanhoop, het gemis
geldt toch: niemand is voorbij
voordat het echt voorbij is.
Dus, bezint voor u begint
te regelen dat u verrekt.
Bij Zeus thuis was het altijd bal
bij ons begint het net
Wat de tijd vergeten is
is niet zo lang geleden
wat wij toen verbeten is
niet echt ooit vergleden
dus nu herverschijnt de pret
de knal die door abuis het al
voor allen op de kop zet
veel succes met sterven.