Categorie: Uncategorized

Nou zegt Rick dat de popmuziek dood is gebloed
Maar hij ziet nog geen eind aan het zielloos gewroet
Nou, ik ook niet, maar ik zie wel iets overpozigs
Ik zie dat het plastic fantastic gaat stranden in hoogsteigen éénvormigheid
Dus terwijl zich dat afwerkt, traag, beid ik mijn tijd
Het gevaar, vanzelfsprekend, is grievende spijt
Omdat Hilversum slim blijkt te zijn, zou nog kunnen
Ze hebben het ook al tot hier kunnen runnen
En wie dom is, kan sterk zijn, bewezen de Hunnen
Dus zie ik de toekomst ook als iets onrozigs
Maar licht is er mijns inziens wel, net als bloed
En als zweet, dat nog steeds wordt geplengd waar dat moet.

Ach, mijn lieve dames
Hoe kan ik u vergeten
’t Is niet als met reclames
Die me duiden wat te eten

Ik eet al jaren niets meer
En ik heb geen slaap gezien
Sinds ik u intens vereer
Is dat niet nodig ook, misschien

En er zijn er die mij wijten
Niet genoeg voor mij te zorgen
Dat ik mij daarvan moet kwijten
Zal mij psychisch nog eens worgen

Want ach, mijn lieve vrouwen
Hoe kan spijt mij ooit bevatten
Als ik van u wel moest houwen
Omdat gij mijn hart bleef jatten?

Slaap in vrede dan, mijn lieven
Hoort, ik ben u dankbaar
Laat mijn leed uw ziel niet klieven
Zij gegroet, vanaf mijn doodsbaar

Zijn buurman overleed, en deed dat gisterenavond
De buurvrouw had dat niet verwacht, ze vindt het maar kwaadaardig
Want morgen was hij jarig, dat ontwijkt hij hiermee vaardig
Nu blijft haar taart oneetbaar staan tot na de vastenavond

Verdomme, fluistert zij aan ’t graf, ik haat je, brand voor eeuwig
En hinnikend van ’t lachen werpt zij aarde op zijn kist
Met een zonnebril verbergt zij dat wat iedereen al wist:
Dat het hinniken geen huilen is, onkuis en ook onweeuwig

En iedereen spreekt schande van haar, achterlangs haar rug
Maar zij trekt zich daar niets van aan, en viert al dagen feest
En naar wie haar misprijzend aankijkt, kijkt zij zo terug

En hij kan niet bepalen hoe hun huwelijk is geweest
Maar het lijkt hem dat hij minder van zijn buren weet dan vliegensvlug
Het beeld zich in hem schetste bij het pasvervlogen huwelijksfeest.

Vanmiddag vermoord ik haar
Hang ik haar op aan haar nuffige neus
Een haak door haar vleugels
En steek ik met poken haar ogen eruit
Scheur ik haar aars met een boomstam uit
Keel haar met staaldraad en splijt haar met zwaarden, heus
Hedenvanmiddag vermoord ik haar.

Als jij voelt wat ik voel dat wij samen voelen
Dan scheuren wij langzaam ons hart uit elkaar
Als dromen bedrog zijn is alles onwaar
Maar ik voel dat jouw ogen hetzelfde bedoelen

Ik zie je pijn om mijn afstand tot jou
En ik wil ze verkleinen, maar kan dat nog niet
Nou, en dat heet dan dus liefdesverdriet
Dat is vreugde en pijn omdat ik van je hou

En jawel, er is meer dan geld in het leven
En wat telt vind je niet in de lucht maar je hand
Maar ik had je veel liever mezelf gegeven

En zo sta ik brandweerloos binnen in brand:
Hoe geef ik twee wat ik één maar mag geven?
Ik voel me een dubbeltje op z’n kant.

Het barst van de belazerij
Massaal neemt men zich bij de neus
In leven en in maatschappij

En lijkt er voor het kwaad geen keus
Dan zelfmoord, wees niet al te blij
Het kwaad verplaatst zich slechts, en heus

De schaduw is er door het licht
Dat houdt elkaar in evenwicht

Doch wees hierover niet te droef
De keus blijft altijd voor u daar
Slechts zonder held is er geen boef

En goed is fijn, maar kwaad is naar
Het leven stelt ons op de proef
Het eist balans, dus vechten maar.

Je hangt een laken om je kop, en hop! Je bent een spook
Door klapperpang is heel de wereld bang van jou, revolverheld
Met bezemsteel en stoelen wordt de zolder eigen vliegveld
Met stiften en een kladblok ben je Rembrandt, en Picasso ook

Zij is een prinses, ze zal heur haar naar buiten werpen
Voor een prins zo onweerstaanbaar als jijzelf, hoe anders kan ze?
Als alleen de regen komt sta jij daar juichend in te dansen
Blij met de ontberingen, omdat die je gevoelens scherpen

Ho, maar wees voorzichtig, want je dagen zijn geteld
Van krijs tot hopelijk een zucht, tevreden voorbestemd
Na een leven van hard werken wordt herstel dan afgebeld

En wie blijft dromen eindigt in zijn allergoorste hemd
In de goot, althans, da’s meestal zo, verloren, zonder geld
Maar gelukkig, omdat rijkdom de ontwikkeling maar stremt.

’s Ochtends heel vroeg.

Twee grijze muizen schuiven
Zonder kater onder plastic door:
Volièrezand, en tortelduivevoer
Een spin rot stervend naar zijn moer
Maar waarom klapt de val niet dicht? Fantástic hoor:
Twee kleine muizen gnuiven.

Nou, goed, dus je denkt dat je bent, en wel hierom
Dat binnen je harses signaaltjes verpulsen
Grijze brij maar blijft convulsen
Daarom, denk jij, ben ik dus, maar da’s dom

Vader Kerstmis is al jaren vastgevroren aan je poolkap
Sinterklaas beveelt er zwarten, onder schimmeltrippeltrap
Ruud Lubbers is al jaren jouw minister-president
En jij bent braaf getrouwd, met een vrouw die je niet kent

En jij probeert mij katten in je rotzak te verkopen
Lukt dat niet direct, dan gaan ze zwemmen leren
Zo is alles valse schijn, van je knoken tot je knopen
God heeft jou gemaakt, mijn vriend, en deed dat zonder kleren.

Ik wil naar Bapetikosweti!
Een thuisland voor Chielies, dat lijkt me nou fijn
Ik heb zelden zo krachtig gelachen
Als toen Pieter-Dirk Uys het irrationele
Aan ’t lullen van Pik, dus het tamelijk vele
Met varkensoogjes, vanonder plaggen
En hitlersnor duidde, hohelp dat was gein
Hè? Nee, ik verzin het niet, zo héét-ie!