Zwevende zuipschuiten zwieren zwaar
Dreunend door diesel, drammend doorheen
Loodgrijze luchten, lallenden lam
Krakend karkas, kruipsuizend klam
– kort van memorie, de ijdelheid draagbaar
walsende waanzin maal ploeterend veen –
Rammelend ruwhout, rottende regen
Tredvast terrein, talmt tandeloos tegen
Pazuzu, uw slaven verzoeken om haat.
Naar aanleiding van, maar niet over, het zwevende feest in Douglas Adams’ ‘Hitchhikers guide to the galaxy’.
Rospaarse rozen
& rafelranden –
Loosbare brozen
Houterige ganzen
Schutterig voor ramen
‘Wakend’ waar de sukkels ranzen
Vergeelde biggeltranen
Op het bruinvervuilde hoofd
Sentimentgevulde kranen
Liever berooid
Dan omgeven met prullen
Als nullen met prutspul getooid.
Diep in vloeistof flonkert
Onbespreekbaar valse schijn
Veld tot veld versnelt en donkert
Onbesproken wolk van pijn
Er staat iets te gebeuren
Dat het wit, al grijs, weer zwart zal kleuren.
Irak.
Wellicht komt strijd, nu
Noodzaak tot oorlog
Dwingt tot het leren van vechter
Ruige krijger, luister, ik
Zal u de kling door mijn meester jagen
Ieder die lijdt, du
Moment, nu, hoor toch
Albasten bedrog is echter
Scherper dan wet, duisterkik
Stil in de stegen die wanhoop schragen.
Amsterdam-Haarlem.
Hernieuwd peinzen over Tjark Kruiger.
Parampamparampam, er klinkklaart een roffel
Van baardige bouwsteen, als specie ter troffel
Wat huist er in holsters van glimgepoetst leder
Dat bulderend bralt van papieren katheder?
Wat bakt er een poets om der smeers willewet
En werpt er een berg op die schreeuwt om verzet?
Het wentelt vervaarlijk de vlijmende klewang
Maar maakt, absurdistisch, de denksten niet bang
Het is, ook niet nodig, maar angst ongegrond
Want schuilpeer en smeerstang zijn grensloos gezond
Holklank en wanluid verpijnen het oor;
Maar groeien, of vallen vanzelf, wederhoor
Wat broeit een sluimstoeiert in klieren van durf?
Naar aanleiding van onverwachte impact Lurf 1/1.
Rust veracht woordspel
Maar daar door de naam
Zo treft door omhulsel de inhoud geen blaam
Geen spijt van de woorden, het air, dat wel.
Naar aanleiding van onverwachte impact van
Er is geen mens te vinden die
Althans, indien weldenkend
het zo zou zien als ik dat zie:
Bloei en vrede duisterwenkend
Kantine PC Hoofthuis.
Laat, laat, laatst
Komen van dender
Per mensloze tender
Die wekkerloos kaatst.
Want verslapen, qua Viskil.
Joepie, joepie, joepie!
Er straalt een wind van snaren!
Er knalt een koor van stemmen
En mijn oor wil niet bedaren –
Joepie, joepie, joepie!
Aangaande ‘Tripping the live fantastic’, gloednieuw dubbellive-cdwerk van McCartney, Paul.
Band, kleur, natte weemoed
Weenzon, zinkend droef dofgeel
Grauwe werkwijk, treurteveel
Murwgebeukt onroerend goed
Een schot op straat, een doodgebloed
En schokkend trekkend lijf
Land van waanzin stijf
En groen
Over Ierland. Kean is een Ier die ooit met me bij McCain werkte.