In dit land, waar de beurzen pas jubelen
als beurzen van burgers weer worden geleegd
houden wij stevig de hand op de knip
uit angst voor de misdaad die breed wordt gepleegd
het stelen, het stelen, het stelen
De zomer vol ongein komt er weer aan
verkouden, verbrand of de pip
wij houden van klagen dus klagen is hip
zoals over dat niets rijmt op jubelen
als geen geld, dan zullen we klachten verdelen
zeer geruststellend vooruitzicht.
Mijn stad, waar je omheen kunt varen
komt slechts zelden tot bedaren
Maakt zich druk om allerlei
maar is intussen stiekem blij
dat ze niet die ander is
die alsmaar oprukt, en gewis
al denkt dat het niet andersom
maar wij van haar is (dom)
Mijn stad weet wel beter
Mijn stad lacht zich krom
Mijn stad lijkt een saaiheidsmeter
maar doet dat erom.
Twee roebel en een duppie
dat kost je nog geen koekie
al kom je met een cluppie
uit een heel raar hoekie
weinig brengt je altijd verder
(door wegrennend land)
jubelen blijft voor de herder
hier staat iets in brand
En brand is om te blussen
met iets lekkers graag
ober, mag hier nog iets tussen?
Het gaat goed, vandaag.
(Met dank aan
Als je uit mijn stad zou komen
of er woonde, al die tijd
zou je net als ik de zomen
ervan kennen, en bevrijd
van een terugkeer blijven dromen
als je ergens anders was
naar de bomen, gras of plas
torens, van de oude vromen
en als je in mijn stad komt wonen
wil je nooit meer weg
of even soms, dat je dat denkt
maar dat blijkt dan, later, pech.
Dit hier is een stad die wenkt
maar stil en onopvallend
kaart zal haar niet tonen
groot, rood, knallend
doen ze even verderop
daar zijn ze dat gewend
hier heerst zuchten en getob
en zucht naar stilte in de tent.
Nu dit alles is gebeurd
maar niets hier is veranderd
wordt daar hier niet om getreurd
Blijken zal, of jij verschrandert.
Dat is om het even.
Bij jou blijft het alsmaar regenen
dat komt doordat je zo kijkt
om vijf uur hetzelfde als tegen negenen
maar het is niet wat jij denkt dat het lijkt
Hier nemen mussen plaats op het dak
in afwachting van het, straks, vallen
het wordt alsmaar warmer en, van hak op tak
blijft men jouw dag met geleuter vergallen.
Maar het is de waarheid, een zaak
van aanvaarden
zelfs in de paartijd ligt het hier braak
van kans om vanzelf te aarden.
Ik wil je niet als zuigvis
en daarom niet als vriend
ik vraag me af waaraan ik
dit toch heb verdiend
Wat deed ik dat je zo deed doen?
En was dat net of was dat toen?
Het is mij geen gemis:
ik voel me stukken vrijer
met elke dag die langsglijdt, pik
word ik een stukje blijer.
Ik zit hier op een plein en denk
de wereld weg, er is geen zwenk
die ik zou willen maken
waar zou ik voorgoed geraken
dat mij liever was dan hier?
Barvrouw, breng mij nog zo’n bier
ik ben overal geweest
in woud, bij bergen, langs rivieren
dat bevrijdt beslist de geest
en dat is iets om te vieren
maar het blijst was ik bij terugkeer
naar waar wind waait, langs de plas
hier ben ik in eigen sas:
geef mij dit moeras.
Voor Joost Pollmann.
Dit is zo’n dag dat vogels poepen
op mijn vers gedane was
en dus wens ik grote groepen
vogels, even, aan het gas
Totdat ik erachter kom
dat de boter lekte
ik mij dus ter teiltje krom
en grimlach van de gekte.
Eenmaal met de koelkast klaar
op het balkon gezeten
zie ik dat een vogel daar
op mijn deurmat heeft gescheten.
Twee klop voor op je kop
En de tyfus, voor je zusje
Zak maar lekker in de stront
Nee, je krijgt geen kusje
Ik hoop op je stervensmare
die bazuin ik alsdan rond
ik zal pas bedaren
bij je graf, daar kak ik op.
Denkend aan Nederland droom ik een nachtmerrie
meerderheid, hier, dat zijn schoften
kleingeestig, bang, verscholen op loften
ondergedoken in misrealisme
Maar ik word niet wakker, in deze herrie
is slapen het enig verweer
weer trekt de zwarte colonne tekeer
ik, hier, hunker, naar meer humanisme.