Auteur: Michiel van Reenen

Ik ben met de doden
maar bij mij komt dat door mij
ik leef met geboden
maar niet veel, dat maakt mij blij
want daardoor ben ik vrij

en vrijheid is wat moet
vrijheid doet de mensen goed.

Ik koos ervoor om niet te kiezen
want ik koos voor ons
toen verloor ik al mijn denken
in de harde gons
van haat en wat die brengt

(dat wat zoemt en dan verzengt
huilt of buldert, dan ontploft
bommen die geen duimbreed schenken
aan muziekfeest, kerk of bruiloft
die met vuur het brein bevriezen)

maar die mijn geloof niet keert
dat geloof niet wederkeert
in wat ik heb afgeleerd
dat we allen anders zijn
dat er ook zijn zonder pijn
dat er water moet bij wijn

ik denk, ik dacht het niet.
Enkel dat wij samen wezen
zijn en kwaad in ons gaan vrezen
brengt een einde aan verdriet.

Niet dat een dier van een mens hoort te zijn
Een dier is een dier
Dat vindt een dier fijn.

Geen kat is kwijt
die is spazieren
Kap met claimen
van andermans dieren.

Het is een explosie
van feest en van bedreiging
en ik zeg als ajacied
mooi, maar ik heb neiging
dat tweede te betreuren
en ik wil niet zeuren
maar ook hier doet dat verdriet
(geen reden voor verzwijging)
en geeft het, van de vreugd, erosie.

Jammerdebammerdedambam.

Het sneeuwt, maar blijft niet liggen
Bij mij bergen boze bronnen
die hierom complot verzonnen
of dat vraten als de biggen

Och, als straks de zon weer keert
schijnt-ie, kan een klein kind raden
ongenadig op uw daden
die vooral niet zijn en leert

heel de wereld van uw wan
(beleid, prestatie, orde)
Dat wat wij nooit wilden worden:
daar kunt u wat van.

Het regent waanzinnige druppels
Ik ben niet van plan ze te vangen
Ze zijn me te zacht en te zinloos van aard
Ze worden maar fijn in de bodem bijeengegaard
Ik laat ze mij mooi niet stangen
Dit hoenderhok verdient zijn knuppels.