Ik zie een man die zijn kind draagt als doos
vol met boodschappen, nors en
zaterdagboos
Moeders kijkt meer naar aanvallend verkeer
bang voor klappen en morsen
en klaar met verweer
Ik drink wat nieuwerwets “koffie” heet
en ik check of mijn kloffie al dampt van het zweet
zo vlak voor ’t mediteren.
Ik schrijf gedichten
echt nooit voor een ander
ik vind dat niet schrander
niet puur en niet chique
het vuur, de mimiek
en de aandacht van lezers
ik blijf er voor zwichten
maar zal me er zelden op richten
noodzakelijk kwaad als de herrie
van frezers.
Tussen sterrenkou en stralers
en het blatend bokbierbord
Vrolijkvrouw en superbalers
wordt het leven omgegord
Met wat warmte langs de lever
en een burger op je bord
krijgt de burger moed, gezever
en gezanik om de sport
vullen elk terras
Liefde is een leger glas.
Als ik mijn quasi niet kwijt kan
of mijn c bij nuanes niet vind
dan gooi ik mijn iPad dwars door het raam
en kijk door de ster naar het lover
Over driehonderd jaar,
als iemand dit leest
dan denkt-ie
waar ging dit in godenaam over?
Men zegt dat
in donkere krochten
(die trouwens aan het
daglicht liggen)
al die mensen niets meer mochten
maar ik was erbij:
zij waren vrij.