Bazige buurkinders bossen elkander
wat rond en het klinkt wel stoer
maar is niet schrander
ze spelen ontslagje, en celstraf, ook
en, zwaardvechtend, echtpaartje, flink van de kook
(niet het minste, want beul en prinses
maar wel machteloos, tegen elkander)
dan blijkt de buurvrouw de tovenares
zet ze aan anders, heel slim
nu werken ze samen, toch vaak hersenschim
bij bevechten van zeepbellen, vol in de zon
waarna beste vriendjes – je wou dat dat vaker kon.
Een sonnet, dat past nog net
maar meer moet je niet vragen
Gaat er ook vanzelf niet op
maar mij hoor jij niet klagen.
Op de viltjes in mijn leven
schrijf ik liefst, erover
in de stilte, fijn verweven
van mijn eigen tover.
Voor Hubersyl.
Ik zie narcissen dapper dansen
door de fijnstofwolk
Lente biedt de mensen kansen
tot meer strandgericht gekolk
Strijklicht valt warmgoudelijk
op een lange file
Ik vind ons, inhoudelijk
maar een stel debielen.
Ik had die grijze muren lief
zoals mijn populieren
die bij het huis, met hun geruis
nog steeds mijn dromen sieren
Dat deed dat grijs niet vaak
maar het was thuis, ervoor
waar ik in beeld- en samenspraak
heel veel won, maar ook verloor
Daarom zal ik het missen
of ik moet, mij, vergissen.
Inhoud maak je niet, die is
net zoals dichten geen werk is
vloeien doet, uit zichzelf,
dat wat sterk is
En wie denkt dat wie met taal speelt
inhoudsmaak zou vrezen
moet die inhoud nog gaan zien
en eens leren lezen.