Je doet dat wel leuk, zo’n
conceptje beginnen
maar dat is precies wat het blijft
geen moet dat beklijft
zeg ik hoor, als bom
van de Krater.
Maar och, wie ben ik
en wat doe ik, erom
dat blijkt vanzelf nog wel,
later.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Na instore debuutshow bij ‘Sounds’ door, maar voor eerste
Dus als je rug gebroken is
net als de boel herloken is
omdat de zon toch, onverwacht
de boel begraaft in stralenpracht
en bloed weer doet ontkoken
dan denk je maar (dat denk je maar)
eens niet aan haar, maar
helemaal niet, dat je dat
dus helder ziet.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Dus dan mag ik nog 1 gedichtje vandaag.
Nou laat dat dan hierover gaan
dat alles wat wij doen, in ons bestaan
maar beter niet over onszelf kan gaan
en daarmee dan juist alleen maar
doe eens iets goeds, steek
een bloem, in heur haar
en durf in de verte te dansen.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Ik begrijp niet zo goed
waarom dat zo schokkerig moet
allemaal, met de bus.
Het lijkt mij een kwestie van kijken:
wie haastig te hard rijdt
zal remmen bereiken
dat leerden wij al op de taxi
dus chauffeurs, onderneem eens
comfortgericht actie.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Onder bomenkronen
waar het tinkelklunkrabarbert
heerst in mijn brein stilte
niet uit kilte, maar, dus, rust
En op mijn kust blijf ik wel kapen
Rapen wat de aap niet lust
Er is maar zoveel onrust
die ik zelf wens te belonen.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Ik heb geen regen in mijn hoofd
dat valt toch mooi weer mee
want buiten is het als beloofd
heel herfstig natter, dan de zee
En op de zee daar stormt het
net als in mijn kop
of net als in een waterglas
maar dan met een dop erop.
Ik, die aan het begin van het eind
staat, mens, altijd al, al die tijd
maak staat van haat en van angstige nijd
wacht tot de dood mij vanzelf weer bevrijdt
maar zal daarop niet wachten
want da’s de zwakste der klachten
niets anders zien dan naar doenlijks te smachten
doe iets, kom op, overeind!
Terras van Café de Roemer, Haarlem.