Wat deden wij eigenlijk voor net alsof?
Gingen wij dan samen echt zijn?
In een land waar je “hee” heet
in plaats van “Meneer”
ben ik geen heer meer
maar woedend. Het vreet.
En in jouw trein
(die die jij miste)
kan ik gelukkig zijn
(niet waar het gistte).
Ik verbijt, slecht, pijn
en zie uit naar verlof.
Jij zwemt; ontsnapt, schiet weg
het gegurgel pech
glijdt, versnelt, om hoeken
al die vissers vruchtloos zoeken
raakt aan de rivier
het is heel verwarrend hier
breed en snel, het houdt niet op
zelfs niet na de deltastop
want daar is de zee
raar, maar wie zit daar nou mee
die er altijd thuis is?
Juist, het is de dwaalvis.
Op plotsverzoek van @dwaalvis te Brugge.
Maar men moet altijd stellen
want anders doet men niets
en zit men, onverrichterzake
eeuwig op de fiets.
Dat is het, hier ter dijke
in regennotedop
1 dop, 1 noot, 1 delta
ontzwommen aan de strop.
Dit fantastisch decor
Waar ik alles verloor
Dat ik ooit voor mogelijk hield
Blijft mij omarmen
In stilte verwarmen
Zo koud en zo kil als het zijn kan
Dit is het gouden grijs
boven rivierbocht
van vaart tot krocht
dat ik zie en bereis
En deze stenen
die alles echt menen
die blijven, bezield
althans langer dan wij
zo zijn niet wij, maar zij vrij
dat is fijn man.
Ik wou dat ik wat vliegen kon
zomaar, ver erboven
vrij van alles en van on
niets meer te beloven
Ik wou dat ik wat vliegen kon
gewoon omdat het past
Maar dat kan niet, dus dan maar
de driekleur in de mast
want dit wil ik geloven
met de handen in het haar
wordt alles beter, echt, heus, waar
hoera – oranje boven
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Maar men moet altijd stellen
want anders doet men niets
en zit men, onverrichterzake
eeuwig op de fiets.
Dat is het, hier ter dijke
in regennotedop
1 dop, 1 noot, 1 regen
de zegen, of de strop.
Toch wil je wat gevaar
je kunt niet heeltijds zonder
anders blijft het leven niet
wat het moet zijn: een wonder.