Dans, dans, dans vooral
in het licht van je maan
Maar niet met mij, niet hierbij
ik houd niet zo van dansen
Voel je vrij, doe vooral
wat langsrolt in je baan
Ik zal, zoals dat heet
kijken naar je staartkomeet
en met, wellicht, een traan
letten op mijn eigen kansen:
spits, vanaf de transen.
n.a.v. Mail van Bayla Moon, die vroeg naar mijn doel (een beter spits te zijn, door mijn kansen te benutten).
De merel en de duif die samen
(ieder op een eigen uiteind
van het zwartgeblakerd dak)
(ieder in de eigen taal
maar op hetzelfde vlak)
alle vreugd uitkramen die
de lente met zich brengt
die na het voorjaarssterven
(hier neergeslagen op het rood
van boerenzakdoek, ademgroennood)
alle leven, ook voor vogels,
weer verlengt –
die merel en die duif
bekronen stil mijn dag
bezongen in hun koer en kwetter
als op de mona lisa
krult (alleen, zonder tetter)
mijn ongeziene grimlach
niet langer raadselachtig.
Tevreden verzeild in een eind aan
waantrouwen
sla ik mijzelf met wat gin in de
touwen
giet ik mijn lekgok vol grok
tot ik tonictol
dan – is daar plots nog
de loeiende mol
die mijn trots op de mensheid
verstelt.
De paaspest die mijn palen plaagt
heeft ook de post bedonderd
Zo zit ik hier nu, in de kou
– de warmte uitgezonderd
Ik, vernaggeld door de klacht
van overleefd verwende knechten
wacht onmachtig lang op mij
(mogelijk tot diep in mei)
om de zure muur te slechten
TNT hoort boem te doen, niet pakjes te bezorgen.
En dat met die soldaten?
Het is toch godgeklaagd, dat wij
gister groot nog brulden
dat van kindsoldaten onze tenen
zwaar verkeerdom krulden
terwijl wij wel de eigen tiener
fijn de slag injagen
en dan verdiende zuipzucht
en zo hier en daar een matpartij
ineens niet meer verdragen
Waren wij zelf niet ladderlam
Om minder, vaak niet eens een schram?
alsof de Taliban
(verdomd, dat klopt nog ook)
niet zuipen, niet hoereren
en Allah altijd eren
sodemieter op – het liefst nog naar de Grieken:
kloteklappers om te slaan, bij het ochtendkrieken
Boter op je, boter op je
boter op je klotekop.
Tonight we dine in hell: het land van CDA.
Ik ben het knagend paasgevoel
dat in zijn ei zal wachten
totdat het weg kan rennen
om jouw onrust te verkrachten
De haas die weet, wat ieder eet
in zonvergoten stilte
de embryoos die sneven in
de paasverholen kilte
Erger dan de zonde nog
is het echt geloven
dat iemand zich verwaardigd heeft
jou zelf die kool te stoven
dat het goed is wat je doet
omdat het hoort, omdat het moet.
Om de maan te waarschuwen
springen wij over het schip
als de hemel op ramkoers
ons wezen ontvoert
lopen wij snel, in een dip
op een klip
Maar het is een prettige paasdag
hier, en ik
waarschuw de zon
wuif naar de zon
onverstoorbaar vast in baan
hou je vast, ik kom eraan.