Maand: maart 1991

Zwetende beitelt het brein zich een beeld
Van dat wat het niet kan bevatten
Het werpt zijn projectie als net, en, verveeld
Besluit het de brand er maar half in te schatten

Ach schatten, leer lezen, te zien wat er staat
Alvorens krampachtig te zoeken naar haat
Bezondig je niet aan de aloude schaar
Want die was al te bot, en er komt veel meer haar

En wie kracht slechts herkent in vergeelde vorm
Betoont zich te krap, te rechtlijnig, te krom
Die buitelt bij bries al, wat doet dat bij storm?

Dat hakkelt en pruttelt, en denkt zijn piep grom
Prolongeert slechts door volgen de norm van de worm
Het spijt me, ik vind dat verschrikkelijk dom.

In reactie op Huibert Boon’s ‘Kwats poetica’, Nymph 2/5.

Er kristalliseert een badhuis uit
De trillende hitte, de drukkende deken
Een koelgroene hal vol verdwenen geluid
Een stille weerkaatsing van zuiverend weken

Een breken van slepen in helende rust
Een wachtende diepte, een weg van de helling
Een sluimerend luieren, loom van de lust
De rand van de zandzee, de vloeiende kwelling

Als altijd, echter, is zien niet genoeg
En blijkt het voor ware verfrissing te vroeg
En de weg, als al eerder, te lang
– en het zinderen maakt me zo bang.

Er hangt een cirkel van papier
Smetteloos wit in een rand van vlammen
Wie van de oh zo talentvollen hier
Durft er zijn harses doorheen te rammen?

Liever de wonden van vuur op het lijf
In de helende balsem van roem, erachter
Dan doods, en door de vrieskou stijf
Te boek staan als een zelfverkrachter

Leren te vliegen, maar zonder te vallen
Cirkelend zweven in hoogste balans
Dat valt niet mee, dat valt te verknallen
Maar wie niet probeert, die krijgt ook geen kans

En die zal dan dat knagen nog voelen, let op.

Bij Berg.

Het kussen van des duivels oor
Dàt schept mij groot genoegen
Ik houd mij dat voortdurend voor:
’t Is nùtteloos te zwoegen

En ik verveel me nietsdoend nooit
Totdat er iemand belt
Of tot ik, uitgeteld, ga werken
Louter om het geld.

Ik heb een mes
Ik ken een varken
Dat het lemmet niet verdient

Ik maak mij sterk
Dat het straks pruilend
Om de wrede wereld grient

Het zal een varken blijven.

Vervolg op ‘Vraathaat‘, naar aanleiding van opmerkingen in de Intreebijbel.