Noem het de kastanjeproef
En laat mij glanzend slagen
Nergens was ik ooit zo blij
Als daar, achter die wagen
Omdat het minder stroef
En zelfs natuurlijk is
Anders dan waar ik nu rij
Minder zuur, en ongewis
Rust waarvan ik houd
Om zijn eigen eenvoud
Nu, meer verkouden
Droom ik van dat gouden
Ga ik om, met wat is.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Er is niets af te dingen
Op wat, oprecht, beweegt
Er valt zelfs lof te zingen
Van wat de leegte leegt
Dat heeft zijn zin, niet alles is
Op voorhand er om niets
Als dat zo was, verdween wat mooi is
Altijd in het iets
Da’s makkelijk, te simpel zelfs
En ook niet heel erg eerlijk
Maar wie daarom veroordeelt
Vergist zich deerlijk want
Altijd erger dan de ander
Blijft de eigen binnenbrand.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Als nu blijkt dat
Schelden helpt
Maar ik, tezelfdertijd
Op een welbewaakt moment
Van schrik, iemand omrijd
Is het dan absurd dat ik
In half-verdwaasd ontwaken
Niet meer doorheb hoe en waar
En hard ik ‘m moet raken?
Ik denk van niet, maar
Weet, wat je ziet
Enkel de verwarring
Anders is er niet.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Bij mijn 16de rijles, en een gewonnen conflict, met Nieuwe Vide, over voor mijn deur opgestapeld grof vuil.
Jawel, dat wil ik best
Maar nergens, diep in mij
Pleit mij dat van eigen reinheid
Of verlangen vrij
En niets daarvan is rasbepaald
Simpeler, het hoofse
Niemand die zich respecteert
Gelooft dat, maar ik ben
Wat ik niet vermijden kan
Wil ik ook niet lijden dan
Moet ik mij wel zijn
Er is echt niets anders
En toch is het dijn.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Twee blauwe snavels knikken
Stemmig op en neer
Boven middagbranding
Daar passeer ik weer.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Meisje, ik zou weinig liever
Maar, misschien, wel iets
Ach, ik weet ook niet waarom
Recht is vaker zomaar krom
Iets wel vaker niets
Liever leven dan
Waar ik in mijn vrede leef
Weet ik wat niet hoeft
En geef ik, alles kan
Nu nog leren vatten
Wat je terugkrijgt, dan
Als man.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Regendansje, hier, van mij
Om jouw botte kop
Dat ik echt van harte hoop
Op ladingen, erop
Hele grote hagelstenen
Weet, van duif en ei
En dat ik, zomaar, onverwacht
Hee, daar gaat Isis voorbij.
Mijn God, wat ben je mooi.
Lugosi’s, Haarlem.
Niet over, wel met dank aan Dick.
Er is te luid lachen
Te zachte weeklacht
Traag verderf
Ontspoorde pracht
Maar dat er ook
Een jij zou zijn
Een ziel zo helder
Simpel rein
Dat had ik nooit verwacht
En omdat ik het nog niet snap
Beleef ik fluisterzacht
Wat ik, beleefd, niet voor de grap
Laat staan gemeend mag weten
Ik ben, aan jou, gemeten.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Het kan maar zomaar goed gaan
Poëtisch, zelfs als onterecht
Je vraagt je soms wel blijvend af
Wie dat voor jou heeft neergelegd
Maar als je dat zelf bent
Dan is er niemand ooit zo maf
Dat-ie het je zegt
Daar moet je zelf maar voor gaan staan
Je raakt, eraan, gewend.
Terras van Café de Roemer, Haarlem
Bij de borrel, na het behalen van mijn theorie-certificaat (voor de tweede keer in de historie, mèt de maximaal toegestane 5 fouten – ook voor de tweede keer).
Je kunt, van vermoeidheid
Soms nauwelijks meer kijken
Dat kost je de blik op
Weidser wijken
Wie, in stramheid
Niet wil reiken
Naar een dunner kop
Vrijer kijken
Geeft zichzelf de klop, erop
Zal vast veel bereiken
Toch beklijft de strop
Moet je ook niet zeiken.
Lugosi’s, Haarlem.