Chielie's gedichten Berichten

De meeuwen op de daken hier
die krijsen van het onplezier
zich ergeren aan alles wat wij doen

(behalve dan de vuilniszakken
die wij naast containers kwakken
waar ze flink de bek inprakken)

zijn een kwestie van fatsoen
want beschermde diersoort
die mogen niet vermoord

zo heeft mijn stad, hier aan de zee
altijd al eigen waanidee
over hoe het hoort.

gebeden, onverhoord
ze helpen niet, maar wel geluid
met punkrock jaag je ze eruit.

D-doei, ga lekker vliegen.

Nu het nog mag
(Dat het nog kan zeg
Groot is nog steeds niet echt
onze pech

Was-ie ooit wel, nooit vergeten
dat is wat ons hecht
dat wij leren en dus weten
onder onze prachtvlag

Zelfs rechts mag zeggen
wat het hier denkt
al die jaren al)

Elke vier jaar is het bal
Dat wij heden dansen
Burgers, grijp uw kansen
in ons vrolijk tranendal

durf met durf, sta op, sta pal
voor waarnaar uw ziel u wenkt
laat uw lood niet leggen

U mag alles, bent de leeuw,
meen ik onsarcastisch.
open dus het raam en schreeuw:
“het is hier fantastisch”!

deimos, daemon popularis
koning, keizer en vicaris
een dag lang weer allemaal gelijk

voel, de bries hier, met een doel
steekt weer op, meer warm dan koel
de zon schijnt in ons koninkrijk.

weg met ons, wij deugen niet
samen zijn wij stuk verdriet
kijken wij niet verder dan
de kortheid van de neus

lever dit land dan maar uit
aan de zwarten, geef ze de buit
van hun brallende hart, kan
louter falen, heus

de grote lijn is traag en dom
alles komt vanzelf weerom
en niemand die het ziet
ons denken is te log

komen doen ze toch
je bedaart ze niet
de baren, van de kolk
ga toch stemmen, volk!

Ik kijk weer naar de stille swoesj
het eind is weer begonnen
Ik gleed net van de trap, zo is
het bloed nog niet geronnen

of de pijn slaat alweer toe
ik ben het leven moe
maar kan niet rusten tot ik
nog meer, en nog verder

doe.

Als Haarlem Haarlem was
dan zou ik haar geloven
maar alles is gelogen
in dit rondje bij de plas.

Mijn fijne stad bij de zee
is zichzelf, zelfs als niemand
dat ziet. En altijd perst iemand
haar weer in een lied.

Maar daar past ze niet in, dus
dat drijft vanzelf, op de brede
rivier traag de stad uit.

Ze doet vanzelf toekomst
ze lacht om het heden
Kalm in haar trage sliepuit.

Ze is ijskoud maar knus
heeft vanzelf haar bekomst
maar ze klaagt niet, ze doet

het ermee.