Scheel van gele zandreflectie wentel je door stof
Ten prooi aan scherfgranaten, mitrailleurs en mosterdgas
Maar wat spookt door je hoofd, in plaats van angst en wraakgevoel?
Het lijf van je verloofde, wijdbeens naakt in wuivend gras…
Zo zwijn je je je oorlog door, zoon van decadentie
Geen wonder dat je tanden almaar knarsen van het stof
Alweer creëer jij, varken, hier je jurische prudentie
De zachte hand van napalm en de steelsheid in je slof –
Ite! Ite! Ite! Verga, en weg van hier!