van die grote grauwe
onfrisbruine dozen
waar je instopt wat
je liever snel wilt lozen
daar wil ik jou indoen
met een stickertje erop
“snel naar heel ver weg”
– dat lijkt mij nou top
met, het liefst, een flinke prop
stevig in je giechel
maar dat zal niet gaan, want
ik zie jou in de spiegel.
Zomaar, je
vroeg het niet
In de hoop
dat je ’t ziet
Ik maak mij zorgen
Hoop dat je geborgen
en heel op ons land bent geland
Ik heb dat niet in de hand
Dat vind ik ergerlijk
Ik heb mij werkelijk
zelden zo blij
aan mij
geërgerd.
Nooit niet op commando
Dat haalt de dood erin
Maar eigenlijk is die er toch
en heeft-ie altijd zin
Dus och, wat maakt het uit
(geen fluit, want)
Alles gaat glissando
En als je nou nog wist waarheen
dan stond je minder vaak alleen
en kon je beter sturen
Maar zo is het dus nooit geweest
Beter, dat is bij de buren
Hier is het nooit feest
Dus maar toch een feestje bouwen
– niemand anders doet het
Leven moet je zonder mauwen
– als het niet kan moet het
Dus is er grijs, maar zie ik goud
omdat ik het vertik
en schrijf ik een gedichtje
dat ik stiekum tik
voor jou
– hee, hoe gaat het nou?
Dichter met rijbewijs
Ik dus wel en nooit kwijt
Nog, als ik afklop
Dan nooit onder sturen
Soms duurt het uren
Voordat ik weer stop
Is er geen tijd
Voor, op andermans reis
Maar altijd komt toch weer
Dat vreemde moment
Van pen de terugkeer
Tot perkament
Al is het digitaal:
Dichten is het, allemaal.
Iemand zei mij: “Dichten dat is werken”
‘k Heb het zelf toch nooit zo ondervonden
K denk zelfs dat als het zo moet werken
heel de waarheid deerlijk wordt geschonden
Dichten, dat moet vloeien
Vrij en wispelturig als de ziel
die, als het nou toch ergens om gaat
ten paleize zo goed als op straat
het verhaal zo rond maakt als het wiel
en is wat moet, en zich wil laten, boeien
Kunst, die zal verbazen: dicht-, bij volle glazen.
De meeuwen houden wedstrijd
in tergend langzaam vliegen
En ik blijf mij bedriegen
liegen dat het beter gaat
Dat is niet waar, ik ben nog daar
waar jij mij achterliet
Ik loop hier op een eilandstrand
te sterven van verdriet
– maar stil, zodat niemand het ziet.
Hoornderslag, Texel.
Waar in groene weetikveel
iets blauws, zacht sissend, fluistert
duistert het vanzelf gezellig
waast het naar een nieuwe dag
Ik dank jou voor al mijn zorg, en
dat ik in jou komen mag.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Tegen de tijd dat ik
– alweer vergeten
tegen de drammende donderdag trap
is deze woensdag al weggesleten
Niemand zal zich mij gedenken
en dat is niet slecht
beter dat dan, na je dood
nog altijd in gevecht
Tap mij nog een biertje.
Café De Roemer, Haarlem.
Zelfs een betere wereld
is mooier in de zon
Goede winnaars willen blijven weten
hoe het ooit begon
Vandaag, in de regen
kan ik ertegen
ik zie een ballon
die, in langzaam aanzwellende wind
uit de hand van een kind
naar de hemel ontsnapt
langsheen zonnestralen
voorlopig niet dalen
maar zweven zal, tot-ie binnenkomt
bij mij – zo zal ik lezen
op het kaartje dat mij overstomt
, zich in mijn geest gaat frezen:
zelfs een betere wereld
is mooier, in de zon.
Immenselijk, is wat het is
Precies, da’s wat het is
Vandaag zei dat een brandweerman
die, tussen Rembrandt en Vermeer
toch eerst de mens zou redden
(de nachtwacht, niet De Nachtwacht)
en dan het hele ding
omdat dat wat er hing
immenselijk van waarde is
dus niet te onderscheiden
voor een brandweerman, dan
Zo kon hij mij verblijden
met een truffel voor mijn taaldis
Vandaag begon de ommekeer
(Wie had het durven wedden?)
De macht ging naar een nikker (hoi)
De macht ging naar een nikker (hoi)
De macht ging naar een nikker (hoi)
Een vage pennelikker (cowboy)
– ’s nachts een klacht bedacht –
stapte naar de rechter
en dat kon wellicht niet slechter
maar komt dan minstens vast te staan
dan raast er onzin, van de baan
dat maakt de weg wat rechter
Vandaag trekt een immenselijk
licht spoor door ons bestaan
Da’s volgens mij best wenselijk.
Bij de inauguratie van Barack Hussein Obama als 44ste president van de Verenigde Staten van Amerika, en het aanklagen van Geert Wilders wegens (al dan niet vermeend) haatzaaien.