Heel je leven kan maar passen
in een mandje, aan je fiets
Dat zegt niks, want tassen
kunnen ook nog vol met niets
En mijn klein blauw olifantje
(aangestampt, in holle kies)
geeft de muis wat graag een handje
want is van geen leven vies:
en zo moet dat wezen.
Storing, Haarlem.
Laat ik proberen wat blijer te zijn
Met niks, omdat het kan
Omdat, als ik me omdraai,
alles toch verrassen kan
en alles even fraai zou kunnen
klinken, in een nieuw refrein.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Ga mij nou niet vertellen dat
je dit niet hebt gezien, dat
tegen alle stromen in jouw glimlach telt
voor tien
Ik weet het niet, ik
zie het niet, ik
voel mij niet zo snugger
(was ook nooit zo heel geschikt als
kopvreesgatenplugger).
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Lang maakt lang niet goed
Maar is wel zoet, als krullen
vullen wat we zien – laat ze dan ook
dansen, los, iets vrolijker, misschien.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Mijn martelijzer martelt niet
Maar brengt vandaag verschiet
Ik leer weer thuis te zijn
Uit verlangen, nog niet toe aan
mij verhangen – nooit niet ook
Want al wijzer dan destijds
Altijd al mijn eigen spook
In mijn dikke kop zo weids
dat ik vanzelf blijf zoeven.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Ik heb, in heel mijn leven
nog nooit iemand gezien
die mij niet zag, behalve eerder
op een podium, misschien
ook dat-ie daarom bleef –
ik kon het niet vinden, in
wat hij vervolgens schreef.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Het verschilt
Maar niet bij mij
Want ik ben steeds dezelfde
Behalve als ik doe wat jij
Mij altijd al vertelde:
mijzelf proberen zijn.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
En altijd als alles
dat allemaal wacht
van zichzelf uit ineens
gaat bewegen
Dan vinden we dat
een natuurramp en helpt
daar geen liever moeder
meer tegen
Maar telkens als
vraag ik me af
of niemand wist
dat alles toch al
altijd gist
en schuift, van
allerwegen.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Het ruikt hier naar zuurkool
dat is ook niet vreemd
maar helaas niet ook lekker
naar spruitjes
Als het aan mij lag
at ik die het liefst nu
net als salade bij
al mijn uitjes
Maar meer waarschijnlijk
wordt het niets
en stijg ik lediglijk
ter fiets
niet om mij op te vreten
maar om alles te vergeten
even ontheemd
maar nog lang niet versleten
alleen, maar niet eenzaam
want levensbekwaam.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.
Waar het een feestje wordt weet ik nog niet
maar ergens hier gaat dat gebeuren
Ik kan dat voelen, het zit in de lucht
het blijkt uit uw heldere kleuren
En als dat gebeuren gaat, zomaar, ineens
op straat, zal ik er niet over zeuren
ik ben dan allang met m’n zuchtige klucht
langs de deuren aan het leuren
DAT staat op borden:
“gewerkt, moet er worden”
Ach was ik maar dommer
of domweg wat stommer.
Terras van Café De Roemer, Haarlem.