Marmerlei die kilspreekt van
Voorgoed geloosd granito
Stil veelkleurig uitgelicht
Heel het leven dito
Wil ik wel geloven dat
Dwars door natte straten
Dimlicht kruisend, stadsverlaten
Dit een werksterk ding is
Maar op mijn ziel, die onverwacht
De nacht door naar het leven lacht
Maakt dat niet langer indruk
Ik wil gek, en overtoverd
Afgedakt, voorgoed ontpoverd
Liefst niet langer stuk.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Het kan maar zomaar goed gaan
Poëtisch, zelfs als onterecht
Je vraagt je soms wel blijvend af
Wie dat voor jou heeft neergelegd
Maar als je dat zelf bent
Dan is er niemand ooit zo maf
Dat-ie het je zegt
Daar moet je zelf maar voor gaan staan
Je raakt, eraan, gewend.
Terras van Café de Roemer, Haarlem
Bij de borrel, na het behalen van mijn theorie-certificaat (voor de tweede keer in de historie, mèt de maximaal toegestane 5 fouten – ook voor de tweede keer).
Haal mijn haat niet nader
Kap dat cultiveren
Laat door overkappend glas
Zonlicht triomferen
Broei zich completeren
Volrond rood en helder groen
Zich wreken op een zappend ras
Van wie er niet toe doen
Altijd maar weer bezig
Knokig, arm, onvlezig
Van verdringing vader
Doe mij nieuwer toen.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Er is te luid lachen
Te zachte weeklacht
Traag verderf
Ontspoorde pracht
Maar dat er ook
Een jij zou zijn
Een ziel zo helder
Simpel rein
Dat had ik nooit verwacht
En omdat ik het nog niet snap
Beleef ik fluisterzacht
Wat ik, beleefd, niet voor de grap
Laat staan gemeend mag weten
Ik ben, aan jou, gemeten.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Je kunt, van vermoeidheid
Soms nauwelijks meer kijken
Dat kost je de blik op
Weidser wijken
Wie, in stramheid
Niet wil reiken
Naar een dunner kop
Vrijer kijken
Geeft zichzelf de klop, erop
Zal vast veel bereiken
Toch beklijft de strop
Moet je ook niet zeiken.
Lugosi’s, Haarlem.
Ja, maar als ik
Jou geloof
Doorheen het doorgaand bonken
En het enthousiasme in je
Overmatig lonken
Is er lekker niets in mij
Dat daardoor nog kan lijden
Omdat het jou wel lijen kan
Voorspel ik fijne tijden
Voor zo’n gedreven man.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Twee lichterzijden langs
Een donker vliedend vegen
Langs een spiegelend reflex
Waar verdwaasd langs ’s Heeren wegen
Heel het goddeloos complex
Minder voor dan tegen
Zelfvermaakt tot tweederangs
Spreek ik dat, voorbij, niet tegen
Ik geloof het mijne.
Café Lugosi’s, Haarlem.
Alles bij elkaar gebracht
Waar, in gouden najaars-aarzel
Heel bedeesd de dag al valt
Voor hij voluit stond
Heb ik waar ik vond
Dat, doorheen de veelspalt
Met zekerheid geluk bestond
Mij dat dan maar gedacht
Wel vreemd, zo’n vrijdagmorgen.
Terras van Café de Roemer, Haarlem.
Verhip, maar kijk, mijn muze
Kan ook gewoon nog lam
Plots wat minder stram
Deinen met de her-excuse
Doorgaan, maar als vachtdiep schaap
Als strakomhulde wolf
Toch is dat niet strikt mijn ding
Elke hand zijn eigen kolf
En eenzaam hier, de mijne.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.
Zelf zie ik geen been in
Een harder, nieuw
Begin
Vind ik er, vanzelf
Wel weer
Een zelfde streven in
Mocht ik mij gaan richten naar
Een kleiner, stiller nijd
Waarschuw mij dan, want dan
Pleit ik mij te vrij.
Nieuwe Toneelschuur, Haarlem.