Als 2 elkaar vluchtig
Door grijze mist vormloos
Voorbijglijdende schepen
Schept het Eyckenlicht sfeer
Voor de doodshoofddanseres
Op het scherp in haar bovenarm ijl dansend
– Kalorien sind out, Geschmack ist in –
De neerlandicus
Zij spiedt in zijn voorbijgaan
Naar het klaterbrood voor koopwaar
Hij haar na door koppelgangen
Geklemd onder die linkerarm
Het dekmantelpapier
Want dat verbergt gaatjes
Veel beter dan praatjes.
Met dank aan Sjon van Regteren.
De lucht is guur, ’t is zeven uur
En ergens bij Stavoren
Wordt, zonder enig waarschuwen,
De droefenis geboren.
Zijn moeder neemt hem op en trekt
Terstond naar ander oorden –
Immers, zo zij bleef, dan zou men haar
Terstond vermoorden;
Althans, indien men weten zou
Welk werk haar klamme dijen
Na maanden produceerden uit een
Stevig potje vrijen.
Helaas, ze weten niet, en dus
Is zij voor niets vertrokken
En daarom zitten wij nu nog
In Haarlem met de brokken.
Nog éven had het anders kunnen,
Anders móeten lopen:
Bij aankomst aan de rand der stad
Bleek harer poort niet open.
‘Mevrouw, het is te laat:
de poorten zijn gesloten’
‘Welaan dan, blijf ik wachten’, sprak zij
Moe, doch onverdroten.
Nu, vele jaren later,
Verpest haar kroost de sfeer;
Het richt zijn blikken her- en derwaarts
Niets is heilig meer.
Maar niets beheerst het werkelijk,
Van niets heeft het verstand:
Behalve van grootsprakigheid
En kladden op de wand.
En in zijn boekjes schrijft het
Puberaal: ‘pies, poep en pik’ –
Ach, Lieve Heer daarboven, wilt u
Mij eens iets beloven?
Koop eindelijk een vuilniszak
Van Fardem-grijs en mik
Voorgoed, ver weg van ons als ’t kan,
Daarin Rococcorick.
Met dank aan het spionnenwerk der Hork, Klaus Beekman en Eduard Douwes-Dekker, en, oh ja: Rococcorick.
Des morgens hink ik zwaar bepakt op krukken door de stad
Des avonds hang ik kreupel in de kroeg, bezweet en zat
Het lot heeft mij en ook mijn enkel zwaar unfair behandeld
Maar nooit zijn deze wegen door mij meer intens bewandeld
Dus zo zie je maar, er is wat voor te zeggen
Jezelf vanuit de bus eens vrolijk neer te leggen
Men kijkt mij immers steeds met passend medelijden na
Da’s leuk, en daarom dus: heb dank,
Mijn lieve NZH! (bis)
Zo’n dag waarop het heftig waait en ALLES mislukt.
Het jagen, dat is zijn lust en zijn leven
Is van het verlangen te heersen vergeven
Zijn tas vol blauwe bonen
En zijn -vaten vol blauw bloed
Zijn broek vol defaecatie
En de luizen in zijn hoed
Zijn feodale brein gevuld
Noblesse oblige, met ongeduld
Zijn schapen op het droge
En voorlopig uitgeluld
Ach, schiet hem af.
Afdeling Facturering (Voorbereiding Kleinverbruik), Provinciaal Electriciteitsbedrijf van Noordholland, Ignatius Bispincklaan, Bloemendaal (voor Randstad).
Wees stil en voorzichtig en dans op je teentjes
’t doet pijn en daarbovenop zweet je vast peentjes
Maar weet je, hij heeft van die molenaarsklauwen
En ’s nachts is hij absoluut niet te vertrouwen
Sluip dus stillig naar binnen –
Wees zacht met de deur –
Op je platvoeten moeten we nog wat verzinnen
Dat komt.
Afdeling Facturering (Voorbereiding Kleinverbruik), Provinciaal Electriciteitsbedrijf van Noordholland, Ignatius Bispincklaan, Bloemendaal (voor Randstad).
Als die Rococorick ooit van schrik alles breekt
Dan weet ik exact hoe de steel in de vork steekt
En laat ik vanuit verscheidene kasten
Een steenregen hem liefkozend betasten
En yoghurt.
Oefenruimte SPK (Egelantiertuin).
In reactie op een poging van Rick van Staveren de door hem ontketende muurpolemiek te stuiten.
Blaren zijn er om dwars doorheen te gaan
En handen om te werken, dat is duidelijk
Ik moet wat vroeger opstaan
Nog nat achter oren van onder de douche
Maar voelt zich kiplekker
En gaat u nu slaan
Om daarna dan flink lang te verdwijnen
Voor mij het mijne, voor hullie het zijne.
Na ‘scrabble’ bij Caspar Spilker waarbij ik uit de letters in: ‘Jeroen Kluft’ ‘flutroek’ maakte. Een waardeloos huisdier dus.
Voor het Eertje dat hedenvandaag gaat verjaren
En zeer binnenkort voor wat geld herverharen
Ook zonder die paar wordt mijn adem wat zwaar
En knalt heel mijn kop uit mijn kassen
Als ik jou naast me zie
Zulk een evenknie
Had niet beter bij mij kunnen passen
Nou, van harte,
Dat wou’k effe krassen.
Kwaken en beven zijn innig verweven.
Nou maar hopen dat het tinnef
Zich aan kaalman niet vergrijpt
Bloed kleurt lekker bij dat vlekje
Maar geen hond die dan begrijpt
Dat die vlekjes niet zo mooi meer zijn
Als na de zooi en al die pijn
Geheel geen brein meer rest
Dat zo slim is dat het moeiteloos
De toekomst van zijn ras verpest
Indien dit nodig blijkt.
Thuis, na 6 maanden Nieuw-Zeeland, 5 dagen Bangkok, 5 weken ploeteren en doorslaande Arf.
Het zit wit in de boom met een boom in de hand!
Het zit wit in de boom
Met een boom in de hand
Aan dewelke het aanstonds
De vingers verbrandt
Het voelt zich
Hoe langer hoe meer net een plant
En het maakt daarbij vreemde muziek.
Kwaken en beven zijn innig verweven.