Er is niets waar ik
zo niets van snap
als jij, en dat blijft me verbazen
ik hoor bij de dwazen die
, lang in de rij,
voor altijd op jou azen
ik vind dat nog leuk ook,
het lijkt me een grap
waarvan ik de clou niet zie
maar, gelukkig, heb jij dat ook
en zijn wij straks drie.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
Zullen we samen gaan slopen?
Elkaar, dat ik jou niet begrijp
jij mij niet, en wij, samen
nooit meer vrijen, maar
eindeloos rijden, naar
waar we niet kwamen
de tijd lijkt rijp
om de boel te bekopen
dus alles wat mooi was
in handen van anderen
blijvend veranderen –
in broeikas
of laten we loeien wat
uit zichzelf, leeft
die liefde die, schat
nog tussen ons zweeft
en kiezen we liever voor blij?
ik zeg ons, dus juist liever niet wij
jij voor mij, net zo erg:
alles voorbij – dan liever vrij.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
In paleizen, waar livreiers (soms livrijers)
ooit de boel onveilig maakten
raakten mens en mening, levend in verstening
soms de weg volledig kwijt
als ik jou weer tegenkom,
tussen blad en steen
gaan we samen nergens heen
keren we weerom
waar jij vaak in stilte lijdt
– ik ook, maar ik mag schrijvend blijven –
blijft wat wij zelf treffend raakten
eeuwig naar onszelf verwijzen.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
Dit wordt een avond met heel veel huilen,
voor mij, want ik ben er geweest
Ik heb er in leegte geleden, in grijs
Ik heb er als beesten gefeest
Ik ben er vernietigd en opgebouwd, weer
– als ik goed nadenk doet dat nog steeds zeer –
Ik herinner mij dingen die ik niet meer wist
en ik weet dat ik er mij niet heb vergist
Dit was mijn school, mijn hel en mijn hemel
Mijn trieste verhaal, van naald, oog en kemel
Waar ben je gebleven, mijn beul en mijn leiding
Och, even, vanavond, is dit de bevrijding.
Sorry, dat ik je zo haatte.
– Over het SSG – voor Martin van Eyk –
Standrecht is een zieke grap
een zaak van verdraaien
en lepel, en pap
en eikels die denken
dat haatzaaien helpt
geen pleister die die
stupiditeit stelpt
behalve de slopende tijd.
Bij een
Herfstregen roffelt, en zwiept over bomen
als zweepslagen, met knal en al
en het gutst naar de goten
en gurgelt op straat
vandaag is de dag dat de zomer vergaat.
De winter wordt wakkergefloten
het weer doet aan overval, overal
troffelt en bouwt het aan wat nog gaat komen.
duik onder dekbed
vertrouw op uw dromen.
De buurman hamert harder
dan mijn kater, die niet is
Ik bak wat vette vis en
snij citroen bij, voor
wat later.
De buurman hamert harder
dan mijn kater nodig vindt
die kat die wel is eet nu
restjes ongebakken vis.
dus ik denk aan jou
en alles wat je was
en ik zie wat je bent
driekwart leeg glas
en altijd als ik droom
ben je ergens
en als ik wakker word
weer nergens
en ik herinner mij
de zevende zoen (die weet ik nog)
eigenlijk wil ik je dood
maar liever nog wou ik je hier, bloot
(ja dat)
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.