Lispel eens lekker een ding bij elkaar
Het is er niet echt, maar het klinkt er wel naar
Als je maar liegt, als ik niet hoef te horen
Wat echt is – dat zou m’n illusie verstoren
Zo, leerde ik, horen dames het graag
Maar ik niet, want tot op de dag van vandaag
Kan ik alleen maar mijn echte ik zijn
en wil ik niet anders: dat doet mij pijn.
Je bent op slag genezen als je,
even uit op kezen, op de
Facebook wat gaat lezen, over
wat belezen wezens leven
onvolprezen twijfels, die al
rezen in de Eiffels, en de
Alpen dezer wereld, komen
binnensjezen, en opnieuw
ga ik liever huishoudpezen
– rare lieden, die mij vrezen.
Ik houd niet van hihi
dat doet mij maar pijn
Mijn buikspieren vinden dat
merk ik, niet fijn
Je moet tegen mij daar
niet zo over achen
want het is een feitje:
ik haat lachen.
Bij het ontdekken van de geweldige twitterfeed van Duckstad.
waar nog flink wordt rondgekosterd
maar steeds minder wordt gekerkt
lijkt de godsbeleving steeds meer
naar intern verwerkt
en als wij nu nog knielen zien
maaltijd voor de mosterd
dan is dat niet voor god
maar voor de onmacht en, misschien
wordt men toch graag bedot.