magnetroep en landlijnweg
kijk, dat vind ik lekker
niet omdat het beter smaakt
maar omdat het kant noch wal raakt
ik houd niet van botsen
eindeloos op golven klotsen
maar van klievend snijden
alle walkant blij vermijden
sneller, harder, verder
en altijd maar verbazen
laat de rest obstakeldazen
neergaan in gemekker
ik doe floep en digi eileg
hihi, hihi, hihi.
Buitbrengen, prachtig
ik mag dat graag doen
zo machtig, de poen
naar de bank toe te brengen
krachtig verlengen
wat geld kan besparen
kan klaren, qua
spinnen van garen
bij andermans
dodemansdaden met
mijn fortuin (puin)
prachtig, het kan soms ontroeren
maar liever nog geef ik het uit
bij de hoeren.
Altijd als je alles kunt
Wil je niets meer doen
Is dat eigenlijk de kunst
Niets te kunnen doen
Uit te kijken naar de bergen
Over de vallei
Niet meer bergen te verzetten
Zomaar, even, vrij.
De grijzekool, die Polen stooft
ons, heel veel neemt, maar
niets belooft
die moeten wij eten als boeren –
logisch is dat, eerlijkheid
balans, een eind aan deerlijkheid
draait de rijken loeren
– en rijken, dat zijn wij
nog een wereld, moet erbij!
Nieuwe Toneelschuur.
Dat sierlijk, dat zich
sierlijk, wel
doch anderszins ummsonst
als een hert in hijgbronst
kolkend naast de kroeg verschanst
daar drammend voor mijn ogen danst
daar zou ik graag op schieten
lijk mijn glanzend zaad op tieten
schiet er tenminste nog op, iets
(pull!)
behoudens behoudendheid leidt het
tot niets
het verveelt mij, stierlijk
(bull!)
dit potsierlijk conservatief
creatief voor conservatoren
hoort zich waar dat soort dingen horen
ver, te hangen, zodat ik, te deum
laudamus, het kan gaan bekijken
mij verrijken dus, in het museum
maar niet in een galerie
daar hoort beters, dat ik zie:
de wereld moet vooruit.
Bij gelegenheid van de expositie van het
Vandaag, dat al in afbak is
(middag nauwelijks begonnen)
wijst wat ik al wist
dat het onbegonnen
werk is, omdat er geen tijd is
dat moet snel veranderen
het is allemaal zo log
God (u bent er niet, toch)
geef mij dagelijks duizend
uren meer per etmaal
(mij, maar niet de anderen)
opdat ik, alles huiswaarts sluizend
flonker, van de praal.
Voor de domme klootzak die mij trachtte af te stoppen in een winkelstraat, onlangs, toen ik haast had. “Meneer, onthaast u eens!” “Zeker niet! Haast is GOED! Meer ervan, in het leven!” Zo. Weg, met de relifascisti.
de sneuïgheid van honden
de smeuïgheid van pindakaas
het vuur van onze zonden
de gurigheid van sinterklaas
de tijd likt alle wonden
maar heelt ze nooit, helaas
wij zeggen dan van wel
dat houdt ons uit de hel
en als het ons te goed gaat
wacht onheil om de hoek
die waarheid ligt op straat, staat
in het grote boek
zo zijn wij verbonden
in ons vals relaas
dat is wat ons holland maakt
hollend naar de paashaas
Hier, op Parnassia
kijk ik van de kust
over ’t wrede water uit
dat stelt mij gerust.
Aan zee, niet van de gekke.