Terwijl de wind dwars door mij zingt
En snijdt naar beter tijden
Belooft de kwade langsraas een verlossing
Uit mijn lijden
Maar als ik naar jouw zachte kaak kijk
Opgeheven naar de kou
En naar de trots die in jouw ogen
Glinstert houd ik hier van jou
En weet ik dat ik rijden zal
’t Kan wachten, dat is al
Sloterdijk.
En op mijn eerste plaat
Groef ik, door tijd, mijn voren
Terwijl jij mij, in wat van jou is
Die weer eens laat horen
En zo ben ik, in wat van mij werd
Altijd weer tevree
Omdat ik hier, weerom versperd
Blijfleef, in jouw lee.
Toneelschuur, Haarlem.
Ik hoor, doorknarst, jouw kinderen
Door de telefoon
En de pastoor die ‘m vasthoudt en
Naast me zit
Vindt dat heel
Gewoon
Maar het zijn jouw kinderen
Die, krijsend tegen jouw vrouw
Mij bewijzen hoezeer zij
Onterecht gek is van jou
En ik, ik
Draai mij om en wankel
Heikel langs jou heen.
Toneelschuur, Haarlem.
Zomervonken overvlogen
Hersteek ik mijn haardvuur aan
Herfstbeklonken eenzaam lonken
Staart mij, ijzig Iers, niet aan
En ik denk, plomp verloren
Terug aan die parkeerplaats
Waar ik, zo vaak wel, toen niet was
En alles is helder als glas
Alles is hoe het altijd al was
Dus wil ik nu graag meer wijn.
Toneelschuur, Haarlem.
Amusement je trappe içi
Et moi, vaincu, je pense
Que tu, et les tiennes
On y vont, mais moi
Je danse jamais.
Toneelschuur, Haarlem.
Tegen twintig woedes in
Verdedig ik mijn tijd
Die stil, en bij mijzelf gehouden
Dichterbij mij glijdt
En onverdroten vreemd ik mij
Bevreemd langs onvree heen
Ik heb, al sinds de ouden
Niets hier, dan mijn vlijt.
Toneelschuur, Haarlem.
Zoals ons land, van licht en water
Wind en wilde wolkenluchten
Van de oude vestingsteden
Van de kerken en paleizen
Van het werken en bewijzen
Van de boude voortgangsschreden
Winst en milde beursvloerkluchten
Zoals ons land, van plicht en later
Is er nergens een, maar
Harry als je weggaat
Schrijf mij dan waarheen.
Ter WeM.
Naar aanleiding van bericht dat Harry Mulisch overweegt om Holland te ontvluchten, gezien de instabiele situatie.
In de laatste goudenregen
Herbegint mijn vlucht
Mijn vrije loop langs kouder wegen
Onder woester lucht
Aan de aanvang van mijn wezen
In een nieuwer tijd
Valt in mijn gezicht te lezen
Dat ik mij benijd
En langs mijn stille deemoed
Schreeuwt mijn jubelreik
Heel mijn wereld ligt hier in
Hoe ik naar je kijk.
Sloterdijk.
De dromen die ik van je heb
Die krijg ik ook van jou
Dat komt ervan, dat
Gaat vanzelf, ’t is
Niet eens daarom dat ik
Van je hou, maar ik
In stilte herverstomd
Vraag mij ook nog nimmer af hoe
Dat dan wèl komt.