Maand: februari 1991

Dat streeft maar heen, dat werkt maar door
Dat toont maar zo’n bezieling;
Vanwaar die ijver, zo misplaatst,
Die studies in vernieling?

Wáárom die eendrachtigheid
De kloof de kloof te laten,
En verderop een berg te bouwen
Om vanaf te blaten?

Hoe nu die vergaderdrift
Van sufgelulde koppen,
Terwijl een goed college altijd
Nooit te vroeg kan stoppen?

Wat is van die dwangmatigheid
In Godsnaam de intentie?
Ik zeg u, níets, het gaat slechts om
De botte decadentie.

Voor in de Intreebijbel, jaargang 1991.

U is niet tante Julia;
Die heb ik nooit gehad
Toch staat u mij bijzonder na
Teveel zelfs, wist u dat?

Toegegeven, zacht en warm
Uw wang tegen de mijne;
En beter dan die van oom Harm:
Zo stoppelig, de zijne

Maar haal nu toch dat prangende
Wat weg van mij, als ’t kan
Dat fraaie overhangende
Ik word er onwelvoeglijk van!

Naar aanleiding van een volstrekt onschuldige Dorien Rypkema, ergens tijdens het kennismakingsweekend van de Commissie Intree in Gemert. Alaaf, hoor, alaaf.

Vrieswit brasvacht vaalbruinfonkelt
Onbedorven onbezonnen holt en overkonkelt
Duìzend kruisen, beter kramparm
Dolhoofd leidt tot overwarm
En ho maar, ovenwanten;
Stut dit béter in de spanten!

In de Intreebijbel, te Gemert.

‘Joden’, zegt Kafka, ‘die denken beweeglijk
Wij kunnen dus niets statisch plaatsen’
Zo zijn dus de veewagens beelden van stilstand
Hardnekkig in het wrede kaatsen

Slimsten nemen grote sprongen
Ongewoon te schuifelen, sloffen
Dat haten de tragen, de nauwen van geest
Die woedend uit elkander ploffen

Waren wij allen maar jiddish.

Plots soldaat te velde
Languit in de drek gemieterd
Platgetrapt door helden
Nog het vechtvuur niet verpieterd

Snuift mijn kale generaal
Dan sidder ik bevlogen
Stuurt hij mij in stormen staal
Dan sterf ik, onbewogen

Maar dit is een nieuwe sensatie
Aroma van angst in het modderig mangat
Abjecte geur van aberratie
Menselijk denken verdronken in bloedbad

Ik volg, maar ik vraag mij waarheen,
En ik neem, vastbesloten, de berg.

Naar aanleiding van eerste, inleidend college MLK van v.d. Berg.

Scheel van gele zandreflectie wentel je door stof
Ten prooi aan scherfgranaten, mitrailleurs en mosterdgas
Maar wat spookt door je hoofd, in plaats van angst en wraakgevoel?
Het lijf van je verloofde, wijdbeens naakt in wuivend gras…

Zo zwijn je je je oorlog door, zoon van decadentie
Geen wonder dat je tanden almaar knarsen van het stof
Alweer creëer jij, varken, hier je jurische prudentie
De zachte hand van napalm en de steelsheid in je slof –

Ite! Ite! Ite! Verga, en weg van hier!