Je bent vanzelf tegoed voor deze wereld
ze teert op jou en vreet, van binnenuit
Let goed op en laat je niet verteren
anders komt leegte, onder je huid
Je bent van water, vuur voor deze aarde
maar soms lijkt alles lucht er binnenin
De tijd zal vast de vreemdste dingen leren
Zo hoort dat ook, het heeft zijn eigen zin.
Na eenheid komt chaos en waanzin
verder echt helemaal niets
daarom moet eenheid blijven
zonder gelul en geluchtfiets
ik ga niet hopen op hypocrisie
maar wil er iets beklijven
dan moet die tellen voor drie
anders overwint de onmin.
Het huilen van de wind die mij, vandaag
al niet beviel
lijkt op het loeien van de ventilator
heel debiel
Ik denk dat ik meer regen wil
en minder van mercator
ik geef perspectief een gil
liever dan geklaag
Het is, heus, mijn eigen schuld
ik kon niet overtuigen
daarom zal ik, ongeduld
met liefde voor de onzin buigen
en intussen dingen doen.
Doe, vooral, eens niet zo naïef
De gemiddelde islamiet is normaal
maar dit verhaal
is van soldaten; oorlogsmisdaad
, zaak van verraad
aan het religieuze gemeengoed
dat blijft, steengoed
liefde voor naasten
en ik wil mij haasten
twee luiden te duiden
dit zijn geen debielen
geen simpele zielen
maar zeer slimme eikels met mis
Waarvan een boel, lijkt me geen gis
maar: blijf je rustig op rede verlaten
hef het hoofd en help mij blaten:
weg met de kalief.
Bij de
Het klinkt hier nog naar Stalingrad
dus, ergens in de verte
naar dood van de gebouwen
en op alle fronten sperte
ik weet wel wat is gehad
en niet wat nog gaat zijn
maar ik ben gehouwen
uit een hoopvol soort kwatrijn.
Dus die bliksem en die donder
laat ik onverlet
ik krijg mij er toch niet onder
reizen is een wereldzet.
Ik haast mij langs de huilfonteinen
(naar, ver, weg van jou)
ik hou zo van de kou
en van de lege pleinen
ik reis graag, dat wel
maar met verlaten treinen
op nooit begonnen lijnen
waarin ik wat wodka bestel.
De grondbloemen staan
in het ijs op de ramen
alles komt zonder ons toch nog tezamen
een ruimtestation trekt als vuurwerk een baan:
er is toch hoop, voortaan.
Ik ben niet uit de lucht gelazerd
en ik doe het nog
ze vragen me te zingen
niet onprettig, toch
voel ik me belazerd
door geld en rijstebrij
maar niet getreurd, die dingen
horen er nou eenmaal bij
en langzaam wordt het beter
langzaam wordt het beter
langzaam wordt het beter
voor ons allebei.
Ik wens ons, vandaar, een jaar
waarin wij verder gingen
en ik bid u, edelachtbaar,
tel uw zegeningen.
Als eindejaarswens 2014 op
Je telt me op de vingers van je vuurwerkhand
Ik lijk er niet te zijn maar zet je wereld in brand
Niets van wat ik doe als jij niet oplet is naar wens
Toch ben ik heel gewoon, ik ben de niet-normale mens
De niet-normale mens die alles doet wat jij niet durft
Die op zijn bucketlist wat jij niet droomt heeft afgeturfd
De niet-normale mens voor wie jij alsmaar feest blijft geven
Maar die nooit komt want het zelf veel te druk heeft dus, met leven
Het is herfst en onbehaaglijk
en het leven, dat slechts draaglijk
is als het niet oplet
heeft de zin erop gezet
mijn dag te doen verstillen
minder dan vijf, en dan ga ik gillen.
Vandaag kiest het volk voor kanonnen
Televaag, botergeil, voorop
– want hullie begonnen
verdienen de strop!
Tot blijkt dat wij zelf weer het wapen verkochten
dan is uw belastingcent toch nog gesjochten
en bleken wij, als altijd, bête:
komt er een parlementaire enquête.
Die leidt dan tot niets, dan archivering
en “Sorry, uw naasten zijn dood.”
En heel het land put zich uit in waardering
maar die legt enkel de onmacht bloot.
Ons volkje, je zou ze toch bijna gaan haten.
De ramp, die je wist dat zou komen.