Doe, vooral, eens niet zo naïef
De gemiddelde islamiet is normaal
maar dit verhaal
is van soldaten; oorlogsmisdaad
, zaak van verraad
aan het religieuze gemeengoed
dat blijft, steengoed
liefde voor naasten
en ik wil mij haasten
twee luiden te duiden
dit zijn geen debielen
geen simpele zielen
maar zeer slimme eikels met mis
Waarvan een boel, lijkt me geen gis
maar: blijf je rustig op rede verlaten
hef het hoofd en help mij blaten:
weg met de kalief.
Bij de
Ik haast mij langs de huilfonteinen
(naar, ver, weg van jou)
ik hou zo van de kou
en van de lege pleinen
ik reis graag, dat wel
maar met verlaten treinen
op nooit begonnen lijnen
waarin ik wat wodka bestel.
De grondbloemen staan
in het ijs op de ramen
alles komt zonder ons toch nog tezamen
een ruimtestation trekt als vuurwerk een baan:
er is toch hoop, voortaan.
Ik ben niet uit de lucht gelazerd
en ik doe het nog
ze vragen me te zingen
niet onprettig, toch
voel ik me belazerd
door geld en rijstebrij
maar niet getreurd, die dingen
horen er nou eenmaal bij
en langzaam wordt het beter
langzaam wordt het beter
langzaam wordt het beter
voor ons allebei.
Ik wens ons, vandaar, een jaar
waarin wij verder gingen
en ik bid u, edelachtbaar,
tel uw zegeningen.
Als eindejaarswens 2014 op
Je telt me op de vingers van je vuurwerkhand
Ik lijk er niet te zijn maar zet je wereld in brand
Niets van wat ik doe als jij niet oplet is naar wens
Toch ben ik heel gewoon, ik ben de niet-normale mens
De niet-normale mens die alles doet wat jij niet durft
Die op zijn bucketlist wat jij niet droomt heeft afgeturfd
De niet-normale mens voor wie jij alsmaar feest blijft geven
Maar die nooit komt want het zelf veel te druk heeft dus, met leven
Het is herfst en onbehaaglijk
en het leven, dat slechts draaglijk
is als het niet oplet
heeft de zin erop gezet
mijn dag te doen verstillen
minder dan vijf, en dan ga ik gillen.
Vandaag kiest het volk voor kanonnen
Televaag, botergeil, voorop
– want hullie begonnen
verdienen de strop!
Tot blijkt dat wij zelf weer het wapen verkochten
dan is uw belastingcent toch nog gesjochten
en bleken wij, als altijd, bête:
komt er een parlementaire enquête.
Die leidt dan tot niets, dan archivering
en “Sorry, uw naasten zijn dood.”
En heel het land put zich uit in waardering
maar die legt enkel de onmacht bloot.
Ons volkje, je zou ze toch bijna gaan haten.
De ramp, die je wist dat zou komen.
Telkens als het lijkt alsof
je iets bereikt, en dat een sof
blijkt, als je, alle zwoeg ten spijt
weer in neergedaald stof bijt
lijkt het leven enkel hel
bestaan een zaak van kwel
en kommer, dommer dan
jezelf kan egnie – dat lijkt al jaren zo
en men rept van zure appel
vissen, zee, en niet te sappel
dat het nog veel stommer kan
en: “Je krijgt het niet cadeau”
denk dan terug aan hoe het voelde,
wat je al die tijd bedoelde
welke leegten bleven;
neem ze mee bij verderleven.
Eer uw gaten en uw loeder
Weet dat het nooit beter wordt
Hoed u voor de zielehoeder:
daarvoor leeft u veel te kort.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
Zullen we samen gaan slopen?
Elkaar, dat ik jou niet begrijp
jij mij niet, en wij, samen
nooit meer vrijen, maar
eindeloos rijden, naar
waar we niet kwamen
de tijd lijkt rijp
om de boel te bekopen
dus alles wat mooi was
in handen van anderen
blijvend veranderen –
in broeikas
of laten we loeien wat
uit zichzelf, leeft
die liefde die, schat
nog tussen ons zweeft
en kiezen we liever voor blij?
ik zeg ons, dus juist liever niet wij
jij voor mij, net zo erg:
alles voorbij – dan liever vrij.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
Er is niets waar ik
zo niets van snap
als jij, en dat blijft me verbazen
ik hoor bij de dwazen die
, lang in de rij,
voor altijd op jou azen
ik vind dat nog leuk ook,
het lijkt me een grap
waarvan ik de clou niet zie
maar, gelukkig, heb jij dat ook
en zijn wij straks drie.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.
In paleizen, waar livreiers (soms livrijers)
ooit de boel onveilig maakten
raakten mens en mening, levend in verstening
soms de weg volledig kwijt
als ik jou weer tegenkom,
tussen blad en steen
gaan we samen nergens heen
keren we weerom
waar jij vaak in stilte lijdt
– ik ook, maar ik mag schrijvend blijven –
blijft wat wij zelf treffend raakten
eeuwig naar onszelf verwijzen.
Bij gelegenheid van uitnodiging, door curator Joost Pollmann verstrekt, tot voordracht bij opening van, in de reeks ‘Dreef Exposities’, expo ‘Face to face’ in het Provinciehuis te Haarlem.